Een kwestie van plannen

Burn-outs hadden studenten en werknemers tientallen jaren geleden ook al, maar toen werd er minder over gesproken. Tegenwoordig zijn mensen minder gesloten over klachten, problemen en persoonlijke omstandigheden. We leven in een praatcultuur, een cultuur die mensen aanspoort om te praten over hun problemen, om ervoor uit te komen. Het bezoeken van een psycholoog is niet meer iets geks of bijzonders.

Je besluit om een bepaald merk auto te kopen en ineens zie je die auto overal rijden

Er is dus geen sprake van een nieuw verschijnsel, maar van extra aandacht voor dat verschijnsel. In de psychologie noem je dat de beschikbaarheidsheuristiek: je trekt een foute conclusie op grond van de (voor)beelden uit je geheugen die in direct verband staan met bepaalde onderwerpen of concepten. (Beroemd voorbeeld: je besluit om een bepaald merk auto te kopen, ineens zie je die auto overal rijden en je concludeert dat die auto erg populair is).
Zo is het ook met stress en studenten. Ik hoor veel studenten die last hebben van stress, ik zelf trouwens ook. Wat is daar de oorzaak van? Zijn het de vele verplichte colleges die hbo-studenten volgen waardoor de druk van studie hoog ligt? Is het het beroep op zelfstandigheid waardoor uni-studenten simpelweg niet weten hoe ze op tijd een heel boek aan theorie opgesnoven moeten hebben? Of zijn het misschien de sociale verplichtingen die studenten zichzelf en elkaar opleggen?

Het weekend is bijkomen van alle gezelligheid, ténzij er een 21-diner is of hockey, of voetbal, of tennis, of…

Veel studenten plannen hun agenda’s helemaal vol met activiteiten. De weekagenda voor iemand als ik ziet er ongeveer zo uit: maandag staat voor commissieavond, dinsdag is huisavond, woensdag klets- en borrelavond met clubgenoten, donderdag klets en borrel met m’n dispuut, vrijdag is het weer clubavond (optioneel), het weekend staat voor het bijwerken van de studie en een avondje Netflixen om bij te komen van alle gezelligheid. Ténzij er een 21-diner is, of een wedstrijd hockey, voetbal of tennis. Daarnaast werken studenten, voor nu (bijbaantje) of voor later (bestuurs-of vrijwilligerswerk). Studenten zijn cv-bouwers. Maken we het onszelf dan misschien niet tóch een beetje te druk?
Het lijkt me erg interessant om me met deze vraagstukken bezig te houden (ik ben per slot van rekening een Toegepast Psycholoog in spe). Het liefst zou ik meteen met mensen aan de slag gaan, coachingsgesprekken voeren bijvoorbeeld, maar daarvoor moet ik eerst nog even dat begeerde papiertje halen, een geschikte stage vinden, een juist afstudeertraject uitstippelen, een paar keuzes maken die me de juiste bagage opleveren en, en, en, en…