Een romance voor het leven

Eerst aan jezelf denken en dan pas aan de ander wordt beschouwd als iets negatiefs. Je omgeving belangrijker vinden, geven zonder iets terug te verwachten en een ander gelukkig maken voorop stellen. Het klinkt mooi, maar een stevige basis is er niet.
Op dit moment lijken mijn hersenen een slagveld waar een strijd gaande is tussen mezelf en mijn omgeving. Het leger op mijn slagveld komt vaak in opstand. Mijn moeder zegt altijd: als je bang bent, moet je jezelf afvragen wat het ergste is dat kan gebeuren. Deze vraag stellen en beantwoorden is de enige manier waarop ik het kan winnen van mijn eigen hoofd.

Het engste vind ik dat ik een jaar lang geen verplichtingen heb, en dus ook geen controle

Het oorlogsgebied is deze week gegroeid. Ik ga namelijk een jaar stoppen met studeren en dat voelt alsof ik het enige wat goed gaat, ga opgeven. Mijn zoektocht naar het antwoord op de vraag die mijn moeder nu zou stellen veroorzaakt onrust. Meestal helpt mijn pessimistische antwoord niet om de strijd te winnen, maar het juiste antwoord wel. Behalve het opdoen van ervaringen waar ik de rest van m’n leven iets aan heb en na dit jaar verder studeren met energie en plezier, gebeurt er namelijk niks.
Het engste vind ik dat ik een jaar lang geen verplichtingen heb, en dus ook geen controle. Naast werken, sporten, schrijven, een nieuwe therapie volgen en niks doen (misschien toch een aantal verplichtingen die ik mezelf heb gegeven) valt alles weg. Maar dat laatste, niks doen, is ook iets doen. Namelijk voor jezelf zorgen.
Leren handelen vanuit liefde, in plaats vanuit een drang om iets te willen bereiken, zorgt er misschien voor dat mijn hersenen een keer gaan slapen. Voor nu is dat iets waar ik alleen maar over kan dromen, want mijn angst zaait onrust op het slagveld. De zorg voor jezelf op de eerste plaats, dan die voor anderen en dan volgt het geluk vanzelf, is mij verteld. De tijd zal het leren…