Ga naar de inhoud

Een studententaboe

Aron de Jong Opinie

Een oud vrouwtje staat met haar boodschappenmand voor de koelvakken. Om de één of andere reden kiezen oudere dames nooit zo’n mandje dat je in je hand houdt, maar eentje die je over de grond sleept. Met van die wieltjes. Het zal de leeftijd wel zijn. Haar snelheid van handelen zal daar ook wel mee te maken hebben. Klagen doe ik niet. Als je op één dag drie keer naar de supermarkt gaat om jezelf bezig te houden, dan verdien je het ook gewoon om te wachten op een zeventigplusser die per se het achterste pak magere yoghurt wil hebben. Dat kun je haar trouwens niet kwalijk nemen, want kruideniers zetten de verste producten altijd het verst weg.

Misschien ben ik diep van binnen wel gewoon een beetje klaar met het studentikoze lanterfanten

Het oponthoud geeft me de tijd om de zaken eens in perspectief te zetten. Nu ik m’n scriptie heb ingeleverd, ben ik overgeleverd aan de grillen van de tijd en wacht ik op commentaar van m’n scriptiebegeleider. Het is het laatste wat rest van mijn bachelor, daarna kan ik aan de beruchte masterfase beginnen.
Voordat het zover is, heb ik nog wel even wat tijd. Te veel vrije tijd is niet goed voor mijn geestelijk welzijn. Verveling is vervelend, als kind vond ik het al één van de naarste dingen. Uit wetenschappelijk onderzoek zou zijn gebleken dat verveling juist goed is, omdat het je creatiever zou maken. Het geeft me weinig hoop voor de toekomst als mijn creativiteit moet voortkomen uit meerdere keren per dag naar dezelfde supermarkt gaan (omdat ik dan in ieder geval m’n huis ben uit geweest). Misschien ben ik diep van binnen wel gewoon een beetje klaar met het studentikoze lanterfanten. Het voelt bijna als hoogverraad om die zin neer te zetten. Alsof het iets is wat absoluut niet mag, een taboe. Het zalig zoete studentenleven, als het einde in zicht komt moet je al beginnen met rouwen.
De vrouw heeft haar pak yoghurt bemachtigd. Verontschuldigend steekt ze haar hand op.
‘Sorry, ik ben niet zo snel meer. Het is de leeftijd, hè?’
Ik knik. Zoiets had ik al geraden. Het is een gek iets, leeftijd.