Eindejaarsblues

De kerstvakantie nadert, halleluja! Ik ben blijkbaar slaaf van m’n agenda, want ‘ik ben er ook wel aan toe’. Ik hoor het mezelf zeggen. Het valt me op dat hoe dichter we bij het einde van het jaar komen hoe meer uitgesproken we worden. Het KNMI deed er driftig aan mee en gooide codes in alle kleuren het land in. De zware sneeuwstorm die ons land teisterde, het vroeger donker worden en de kerstvakantie binnen handbereik heeft op één of andere manier als gevolg dat we met z’n allen wat softer worden. Buiten is het koud, we zitten binnen lekker warm, zoeken elkaar meer op, lampjes worden opgehangen, eindejaarsfeestjes en zo verder, en zo voort. Je zou bijna een Chocomelcomplot veronderstellen. De betrokkenheid viert hoogtijdagen. Kijk naar de twee Johannessen, of ze nu op een zandbank liggen of heel Friesland z’n beltegoed weg-sms’t, er is aandacht voor.

Ook op Minerva zie je het. Afgelopen week was de Hanze facilitaire kerstborrel in de hal waar de Black Burned BBQ Boys speelden (komend jaar moet ik ook maar eens een column schrijven over dit Minerva-fenomeen). De halve theaterafdeling was in de weer geweest met lampen om deze borrel een zo goed mogelijke sfeer te geven. Verder is er onder andere een Exchange Exhibition en The Great Balkan Present Drive waarvoor schoenendozen met speelgoed voor weeskinderen in Servië worden verzameld. Het duo Laura & Ferdi, het brein achter Hotel Minerva, brengt op dinsdag kunststudenten bij elkaar door een speed-date-sessie. Er is meer contact tussen mensen en er wordt een beetje teruggekeken op afgelopen jaar. Vooruitkijken is iets waar je niet onderuit komt. De eerste grote werkbespreking hangt al boven ons hoofd, twee weken na de kerstvakantie is het zover. Maar nu eerst vakantie; opdrachtloos tekenen en even geen reflecties. En ach, als de Maya’s dan toch gelijk hadden, dan is het in ieder geval gezellig geweest.