Experimenteel naakt raakt
Het thema van het Jonge Harten Festival is dit jaar PLAY: spelen en experimenteren staan centraal. De organisatoren roepen de bezoekers op om niet met de fast-forward-stroming mee te gaan, maar om ook eens op pauze te drukken of van de paden af te wijken. Vrijdagavond opende Jonge Harten in het Grand Theatre met Aneckxander van Alexander Vantournhout.
Het decor is kaal: er liggen witte zeilen op de grond en slechts een paar attributen, zoals een piano en een kraag. Vantournhout komt het podium op, gekleed in een pak, dat hij al vrij snel van zijn atletische lichaam rukt. Zijn naaktheid doet drie meisjes in de hoek van de zaal giechelen.
Met vallen en opstaan ontdekt Vantournhout de mogelijkheden van zijn lichaam. Soms spreekt er kracht uit zijn bewegingen, soms voelt hij zich ongemakkelijk bij zijn ledematen. Zijn handelingen leiden tot humoristische beelden, waarbij hij afwisselend op een pasgeboren lammetje lijkt of op een soort Smiegel. De humor maakt de kwetsbare en serene voorstelling dragelijk.
Luid meisjesgegiechel, boze blikken, maar de meisjes doen precies wat Vantournhout wil, ze reageren!
Constant hengelt Vantournhout naar erkenning. Met een ontwapenende en droevige blik in zijn ogen, spreidt hij zijn armen voor een omhelzing, die uitblijft. Zijn spel leidt tot medelijden, en soms tot ongeduld. De voorstelling vergt wat van de concentratie van de kijker, ook omdat er nauwelijks muziek klinkt, maar dat past goed bij het spel dat Vantournhout met het publiek speelt.
De voorstelling heeft wat absurdistisch. Zo trekt Vantournhout aan zijn tong, die steeds grotere proporties aanneemt, en tegelijkertijd aan zijn piemel. Dit is opnieuw aanleiding voor luid gegiechel in de hoek van de zaal. De reacties van de meisjes leiden soms tot boze blikken. Maar uiteindelijk doen zij precies wat Vantournhout wil: ze reageren op zijn spel.
Hij geeft het publiek een ongemakkelijk gevoel: kunnen we al weg?
De capriolen die Vantournhout met zijn lichaam uithaalt, zijn bewonderingswaardig. Zijn achtergrond als circusartiest komt duidelijk naar voren tijdens de voorstelling. Soms gaat Vantournhouts spel over in iets wat meer lijkt op een gevecht, tot bloedens aan toe. Hij weet daarmee het publiek niet alleen te amuseren, maar ook te choqueren.
Na een uur gaat het licht uit. Vantournhout buigt voor een staande ovatie. De eerste bezoekers vertrekken, maar plotseling speelt Vantournhout door. Cirkelend over het podium geeft hij het publiek een lichtelijk ongemakkelijk gevoel. Kunnen we al weg? Maar zolang er publiek is, blijft Vantournhout proberen om de aandacht vast te houden en het publiek te pleasen. En dat is eigenlijk het perfecte einde van dit stuk dat onbehagen geeft, aanzet tot lachen en ontroert door de naakte kwetsbaarheid.
Het Jonge Harten Festival vindt plaats tot 28 november.
Foto: Bart Grietens