Fietsloos in Groningen

Ik ben er vrij zeker van dat ik Nederlands ben. Ik ben geboren in een klein Nederlands dorp, heb een zwak voor kaas en vind tulpen niet eens heel lelijk. Toch is er een ding waarin ik gigantisch faal: fietsen. Ik vind er geen bal aan. Een noodzakelijk kwaad, want het stalen ros is in Groningen gewoon een must. Je ziet ze overal en iedereen heeft er één. De stad overleven zonder fiets is bijna niet te doen. Bijna, want de afgelopen paar maanden was ik toch echt fietsloos.

Het nadeel van de fiets met de blauwe band is dat íederéén hem lijkt te hebben

Het gebeurde twee keer in twee weken. Ik liep m’n voordeur uit, pakte de fietssleutels er vast bij, keek waar mijn hoopje schroot stond en kwam tot de ontdekking dat hij verdwenen was. Echt verrast was ik niet, want ik woon in Groningen, maar na de tweede keer was ik het helemaal zat.
Moest ik nou alweer een nieuwe fiets kopen?
Even overwoog ik een abonnement te nemen op de populaire tweewieler met de blauwe band, de swapfiets lijkt heel Groningen over te nemen en ergens leek het me best wel ideaal. Het enige nadeel is dat íederéén zo’n fiets lijkt te hebben. Onthouden waar ik mijn fiets heb geparkeerd is al niet één van m’n sterkste punten en tien dezelfde fietsen naast elkaar, maakt het er nou niet echt gemakkelijker op.
Ik loop wel, dacht ik.

Afgelopen week was het zover: ik had weer een fiets, maar één ding was ik totaal vergeten…

Zo gezegd ,zo gedaan. Lopen deed ik misschien niet elke keer, maar zonder een fiets overleven deed ik wel. Met liefde liep ik twintig minuten voor m’n favoriete koffie, wachtte ik in de regen op lijn 15 en af en toe kwelde ik mijn billen met een ritje achterop. Met liefde, zeg ik, maar ondertussen keek ik steeds afgunstiger naar voorbij sjezende fietsers. Langzaam temperde mijn woede totdat ze helemaal was verdwenen en ik weer een fiets kon aanschaffen. Afgelopen week was het zover: ik had weer een fiets. Een krakkemikkig barrel dat ik vanwege de kleur al snel de gouden koets had gedoopt. Mezelf verplaatsen zou nu sneller moeten gaan dan het tempo van de gemiddelde slak. Er was alleen één ding dat ik totaal vergeten was. Wat is fietsen toch ontiegelijk zwaar.