Fitgirlbody binnen één jaar
Buiten adem zijn na het beklimmen van de trappen van de Van DoorenVeste is niet gezond op je 22-ste. Daarom werd ik lid van een sportschool. Die vergissing maakte ik al eens eerder, maar ik vergeet altijd weer wat voor verschrikking het is. Het besef daagt me altijd ruim nadat ik het abonnement heb afgesloten. Maar als je een doel voor ogen hebt dan moet je er toch wat mee doen, zeggen ze, net zoals ik ook altijd te horen krijg dat het na een tijdje echt leuker zal worden. Ook ik kan toch binnen een jaar een fitgirl worden? KOM OP NOU!!!
De warming-up, twintig minuten op de crosstrainer…
Dus stap ik weer wekelijks op de fiets, onderweg naar een beter leven. Ik betreed de ruimte met mechanische apparatuur en ruik het heerlijke aroma van zweet. Ik begroet het sportende volk: de opgepompte actionman, het meisje dat gekleed lijkt voor een avondje uit en de té fanatieke vrouw die me in haar enthousiasme bijna een blauw oog slaat. Ik stap op een crosstrainer om op te warmen. Na twintig minuten kijk ik puffend op de timer… en ontdek dat er nog niet eens één minuut is verstreken. Dit patroon herhaalt zich al een paar weken. Dat het na een tijdje echt leuker gaat worden? Dat is een alternatief feit, een dikke vette leugen!
Ik stort ter aarde… zodra ik op de grond lig, valt er een schaduw over me heen: de sportinstructeur
Vanaf het moment dat ik op de crosstrainer sta, besef ik dat de neerwaartse spiraal van marteling is begonnen. Het voelt alsof de tijd trager tikt en de zwaartekracht krachtiger werkt. Push-ups, ik haal de tien niet eens en stort ter aarde. Zodra ik op de grond lig, valt er een schaduw over me heen: de sportinstructeur. Volgens mij vindt hij dit het leukste van z’n werk: zwakke mensen pushen tot het uiterste. KOM OP NOU!!! Onder zijn regime word ik gedwongen me twintig keer extra op te drukken. Om me helemaal een plezier te doen, vergezelt hij me wanneer ik op de loopband de benen onder m’n lichaam vandaan ren.
Toch doorsta ik de marteling. De resultaten: interne bloedingen en pijnlijke vetjes. Soms voelt sporten in de sportschool meer aan als overleven. Waarom betaal ik om mezelf te kwellen op een stom apparaat? Waarom sluit ik me vrijwillig op om te gaan hardlopen op een machine? Natuurlijk, het doel is een vitaler leven. En voor nu, gesloopt op de fiets naar huis, voelt het ook als een prestatie. De prestatie dat ik niet ben gestorven daar binnen op de sportmat.