Fuck het rij-examen
Vorige week donderdag deed ik voor de tweede keer theorie-examen voor m’n rijbewijs. Tragisch, ik weet het. Hoe kon het gebeuren dat een tweedejaars als ik dit eenvoudige, voor elke laag uit de samenleving geschikte examen niet in één keer haalde? Het was niet dat ik er absoluut niks aan had gedaan. Ik wist wat een verdrijvingsvlak was, wat de borden betekenden en dat je op een erf vijftien kilometer per uur mocht rijden. Toen ik voor de eerste keer examen deed, had ik drie fouten te veel. Oké, kan gebeuren. Ik ben tenslotte ook maar menselijk, het is weliswaar achterlijk dat ik het niet in één keer heb gehaald, maar toch.
Ik wist het zeker: dit examen zou geen enkel probleem worden, het feest mocht beginnen
Voor de tweede keer, dus, vorige week donderdag. Ik zou dit varkentje wel eventjes wassen. En niet gewoon wassen. Nee, met een hoge drukspuit zou ik het vel en vet van z’n lichaam afspuiten, zodat er alleen maar een skelet over zou zijn.
Toen ik het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen bereikte, zag ik enkele mensen teleurgesteld naar buiten lopen. Hun gezichten voorspelden niet veel goeds en de beklemmende sfeer die binnen hing evenmin.
Terwijl ik wachtte op mijn beurt bladerde ik mijn blauwe theorieboek door. Ik kende alles en het kwam me allemaal bekend voor. Ik wist het zeker: dit zou geen probleem worden. Na vijf minuten verscheen mijn naam op het scherm en kon het feest beginnen. De blonde vrouw bij de balie gedroeg zich erg vrolijk, alsof ze er totaal geen weet van had dat mensen hier tot wanhoop worden gedreven. Ik kreeg hoknummer 24 en met een neppe glimlach en een ‘veel succes’ stuurde de dame me door.
Daar gingen we dan. Het eerste onderdeel was gevaarherkenning. Altijd een feest. De vragen gingen me verbazingwekkend goed af, en met meer vertrouwen dan ik ooit had kunnen denken, begon ik aan het laatste onderdeel. Ook bij dit onderdeel twijfelde ik vrijwel geen moment. Ik was er praktisch al van overtuigd dat ik geslaagd was. Met een veel te dappere grijns klikte ik op ‘eindresultaten’. Mijn goede humeur kelderde met de snelheid van het licht toen ik het eindresultaat zag: één fout te veel. Om het resultaat nog duidelijker te maken stond er een grote, zwarte duim op mijn beeldscherm met de tekst ‘helaas’.
What-the-fuck. Hoe kon dit in godsnaam? Wat was dit voor zwarte magie? Te veel fouten… Maar hoe kon dat? Ik kende alles. Mijn gedachten vertroebelden en het enige wat ik kon denken was dat het CBR de zojuist afgebeelde duim in een plek mocht steken waar de zon nooit schijnt. Verslagen en verloren liep ik naar buiten. Op dat moment was het ondenkbaar dat ik twee weken later in precies dezelfde zaal zou zitten. Toch zal het moeten gebeuren. Hopelijk zie ik dan een duim omhoog. Met die duim mogen die CBR-eikels overigens nog steeds hetzelfde doen, de huichelaars.