Goede ideeën over de wereld

Ik heb ideeën over hoe de wereld in elkaar steekt, maar daar heb ik niets aan. Ik kom vaak bedrogen uit en ontdek dat de spelregels zijn veranderd zonder dat ik ervan op de hoogte ben gesteld. Het is me bijvoorbeeld opgevallen dat de eieren niet meer breken zoals ze vroeger braken. De kleine rakkers bieden meer weerstand voor ze breken, ze lijken hun ovale bestaan maar lastig los te kunnen laten. Ik heb de mogelijkheid overwogen dat er aardstralen door onze koelkast lopen, of dat het iets heeft te maken met de plotselinge omkering van Noord- en Zuidpool.

De ideeën die ik er over de wereld op nahoud, daar heb ik niks aan, niemand trouwens

Zelfde probleem bij m’n teennagels. Knippen blijkt een uitdaging te zijn geworden, de handeling is uit mijn vingers gegleden. Na een knipbeurt lachen tien hoekige teennagels me stilletjes uit. Vroeger nam ik er nog de tijd voor en werden ze mooi rond, maar tegenwoordig moet alles snel-snel.
Spreekwoorden zijn sinds het begin van het bestaan een manier geweest om het leven te bevatten, maar ze zorgen tegelijkertijd voor verwarring. Maart roert z’n staart en April doet wat hij wil. Als maart z’n staart heeft geroerd, dan is het toch gewoon klaar? Maar nee, dan komt er nog een maand die blijkbaar doet waar-ie zin in heeft.
De ideeën die ik er over de wereld op nahoud, daar heb ik niks aan, niemand trouwens. Ik kan wel iets vinden, maar de films die in tourbussen worden vertoond blijven van beschamende kwaliteit. Via de knopjes op de dvd-speler blijft het lastig navigeren en ook al vind ik het klote, de film loopt na een minuut of twintig compleet vast en begint weer gewoon bij het begin, inclusief de trailers. Een pientere buschauffeur rijdt langs de Blokker en gooit het laadruim vol met een twintig-halen-één-betalen-dvd-actie. Die man (of vrouw) is voor de rest van zijn carrière klaar.

Wie de tijd alleen in z’n eigen hoofd doorbrengt gaat twijfelen

Fijn om het in perspectief te plaatsen is het belang van de kleine woorden. In de serie Het Succes Van De Kringloopwinkel is een ontroerende scène te vinden. Alcoholist Simon schaamt zich na iedere terugval en durft dan een tijdje niet in de kringloopwinkel te komen voor z’n vrijwilligerswerk. Op een gegeven moment heeft zijn leidinggevende door dat hij weer in de winkel is. Ze roept via de intercom: ‘Simon, kom je even naar de kassa?’ Simon naar de kassa. ‘Wat vind ik het fijn, Simon, dat ik dát weer mag zeggen.’
Onherroepelijk van belang is het streven naar éénwording met een gemeenschap. Sluit je aan bij een vereniging, al voel je je onverenigbaar, of schrijf je in voor vrijwilligerswerk, ook al voelt het niet vrijwillig en is het veel werk. Wie de tijd alleen en in zijn eigen hoofd doorbrengt gaat twijfelen aan de zaken om hem heen.