Hoofd in het zand

Sommige woordcombinaties duwen tegen de grenzen van de redelijkheid en hebben lak aan het feit dat ze niet met elkaar gecombineerd mogen worden. Permanente make-up, bijvoorbeeld, of leeg kratje, makelaardij Rothuizen, vochtige boterham of drugsdealer-sms-keten. Van die combinaties die een rilling door je ruggengraat drijven.
Zo ook: bonsaiboom-enthousiastelingen. Vond er laatst een stel op Facebook, tijdens een gedreven sessie verantwoordelijkheden ontwijken. Hoofd in het zand als een struisvogel en het internet afspeuren naar lui die zich nog meer verliezen in rariteiten dan ik. Ze bestaan. Mannen die het complete digitale profiel hebben bekleed met afbeeldingen van zichzelf met bonsaiboompjes. Middelbare leeftijd en verbazingwekkend tevreden met het knippen van een paar blaadjes per dag. Afijn, het is een beter toevluchtsoord dan de aanschaf van een sportauto, de Harley-Davidson of een Trophy wife.

De Weggeefhoek doet vermoeden dat de barmhartige samaritanen te lui zijn om naar de kliko te lopen

Wie verder durft af te zinken in het onnoembare duister dat Facebook ons biedt, zal vanzelf struikelen over een fenomeen dat zo kleinburgerlijk huiselijk en vol goede bedoelingen zit dat het een simpele ziel als ik algauw verleid tot ellenlang scrollen. De bron voor mijn plezier op een trage en regenachtige zondagmiddag, of de remedie tegen het verdrijven van de plakkende slaap in mijn ogen, is Weggeefhoek Groningen, een knus plekje waar men z’n spullen gratis aanbiedt.
Niets in het leven is gratis, zo hield mijn vader mij vroeger altijd voor. Niets is gratis, inderdaad, behalve compleet waardeloze troep. Een kleine greep uit de artikelen die in de vitrine van de Weggeefhoek liggen. Ze doen vermoeden dat de barmhartige Samaritanen te lui zijn om naar de kliko te lopen.
Een houten fotolijst met foto er nog in. De tekst luidt: Ik hou van jou, en van konijnen, maar meestal van jou.
Een plastic sneeuwvlok van twintig centimeter (mist alleen één pootje).
25 videobanden van Dikkie Dik.

Zo fijn: de studie vergeten en mezelf verliezen in de pietluttigheden van andersmans leven

Een kast die opgehaald mag worden voor twee pakken vlaflip van Campina. (Tuurlijk, het gaat in tegen de regels, maar duur is het niet.)
Een Duitstalig maar ‘goed te begrijpen’ kookboek, met voornamelijk vleesgerechten en desserts, maar ook nog wel enkele groentegerechten.
Cars-lampjes nieuw in doos, met als reactie: ‘Meer als 3 weken geleden mocht ik de cars lampjes ophalen er word nergens op gereageerd niet op pbtjes niet op fb zelf waarom geen idee en tot mijn verbazing staan ze er nog steeds op.’
Het is fijn zo af en toe mijn hoofd diep in het zand te begraven en weg te duiken voor mijn verantwoordelijkheden. Te vergeten dat ik aan het afstuderen ben, en mezelf te verliezen in de pietluttigheden van andersmans leven. Er is geen gedachte die meer troost biedt dan te weten dat, terwijl ik mijn nagels steeds verder afknaag naarmate mijn afstudeerdeadline dichterbij komt, ergens in de wereld iemand zich al een week lang druk maakt over een aanbod van gratis Cars-lampjes, dat eigenlijk een grove leugen blijkt te zijn.