Ik hou van Groningen, steeds meer
Terwijl ik wacht totdat het water begint te koken, hoor ik de stem van de vrouw die de daklozenkrant verkoopt in de Folkingestraat. Iedere dag hoor ik hoe ze voorbijgangers vrolijk toespreekt. Haar stem is het eerste geluid dat ik hoor wanneer ik wakker word en haar stem blijft er de hele dag, totdat de vrouw laat in de avond weggaat. Ik verwonder me erover, want het geluid klinkt altijd positief… nee, dat is niet waar: deze vrouw klínkt niet positief, ze ís het, altijd. Van deze vrouw kun je wat leren.
Met de feestdagen staan we altijd wat langer stil bij een ander. Waarom doen we dat niet het hele jaar door? Even lachen naar de persoon voor je in de rij bij de kassa. Het vak Positieve Psychologie dat ik volg, laat zien dat zulke kleine daden bijdragen aan je eigen geluk (also known as karma, voor wie bijgelovig is).
Voor mij is het Groningse stadsleven de beste therapie tegen negativiteit
Ik leg de eieren in het kokende water en zet de timer op zes minuten. Door het raam klinkt de stem van een jonge man die de daklozenkrant-mevrouw beantwoordt: ‘Ja, u ook een fijne dag.’ Mensen in Groningen zijn over het algemeen vrij down to earth. Toen ik in Utrecht in een kledingwinkel werkte, zag ik vaak boze en onaardige mensen. In de Groningse kledingwinkel waar ik werkte, maakte ik dat amper mee. Dat kan natuurlijk ook aan de kledingwinkel liggen. Of aan mij. Geen idee. Maar ik weet zeker dat het de mensen zijn die het wonen in Groningen zo leuk maken. Sinds september woon ik in een meidenhuis in het centrum. Niet alleen de meiden in het huis zijn goed voor m’n gemoedstoestand, de mensen buiten zijn dat ook. Voor mij, tenminste. (Misschien geldt het niet voor iemand die niet van mensen houdt en liever met 36 katten op twintig vierkante meter woont).
Voor mij is het Groningse stadsleven de beste therapie tegen een negatieve gemoedstoestand. (Naast eten dan). Maar wat is er mooier dan de mensen die je direct ziet wanneer je ’s ochtends buiten komt? De gezelligheid op het terras van de koffiezaak onder ons huis waar je je eerst langs moet wurmen voordat je bij je fiets aankomt. Dát is gewoon leuk. Mijn liefde voor Groningen groeit iedere dag. De timer van m’n telefoon gaat af. Ik pak de pan van het fornuis en laat de eieren even schrikken. Beneden verkoopt de vrouw iemand een Riepe. Twee mensen blij, nee, drie, vier, misschien wel veel meer.