Interview Nathan de Vries: ‘Drugs zijn geen lolletje’

Vorig jaar studeerde hij af aan de Hanzehogeschool en nu al is hij het nieuwe gezicht van BNN. Nuchtere Groninger Nathan de Vries is sinds 2 september presentator van Spuiten & Slikken. ‘Het gaat zo snel nu, ik heb nauwelijks tijd om erover na te denken.’

Nathan, wat gebeurt je allemaal, man?
‘Het is een gekkenhuis. Ik realiseer me pas de laatste weken wat de consequenties zijn van mijn nieuwe baan. Je merkt dat mensen naar je kijken. Op Noorderzon vond ik het wel erg leuk, allemaal bekenden van vroeger die met een twinkeling in hun ogen naar je toe komen, trots en blij voor me zijn.’

Is het een droom die uitkomt?
‘Ja en nee. Sommige mensen weten al wat ze willen worden als ze klein zijn. Dat heb ik nooit gehad. Misschien dat ik onderbewust wel graag presentator wilde worden, maar ik wist dat het supermoeilijk zou zijn, dus ik heb het nooit als doel gesteld.’

Als jongetje vond ik het al leuk om een beetje een showtje te maken

Maar van een beetje aandacht houd je toch wel?
‘Tuurlijk, ik heb het ook altijd wel leuk gevonden om voor een camera te staan. Als jongetje vond ik het al leuk om een beetje een showtje te maken, voor de videocamera een act te doen. Op de basisschool maakte ik met vrienden een fictief programma, Rellen bij Rellen, waarbij we klasgenoten zogenaamd tegen elkaar opzetten. We hadden geen camera’s ofzo, we maakten gewoon een cirkel met onze handen en dat betekende dan dat we on air waren. Nog steeds maken we dat gebaar nog wel eens voor de grap. Stil, opname is begonnen!’

Wanneer stond je voor het eerst echt voor de camera?
‘Dat was bij STUG, het studententelevisieprogramma van OOG TV. Ik maakte daarvoor wel mini-documentaires in mijn wijk met een vriend van me, Guido, maar bij STUG stond ik voor het eerst echt te presenteren. Het was mijn stageplek, ik begon een beetje als manusje-van-alles. Tot we op een avond de stad in mochten met de camera, vragen stellen op straat voor het item Random Quotes. Daar stond ik dan eindelijk, met die microfoon met STUG-logo in mijn hand, mensen vragen te stellen. Dat was echt kicken, hoor.’

Daar heb je het vak geleerd?
‘Nou, daar was het te kort voor. Ik had daar eigenlijk wel wat meer willen doen… Gelukkig kwam daarna Mag Ik Even Binnen Kijken op mijn pad. Ik maakte al wat video’s met Thom Easix, die ik bij mijn studie Mediastiek had ontmoet, en samen zijn we Mag Ik Even Binnen Kijken gaan doen. Ongeveer tegelijkertijd werd ik aangenomen als presentator bij BNN University, waar ik items maakte voor het online themakanaal 101tv.’

Presenteren is vooral heel veel vlieguren maken

En daar leerde je het vak pas echt?
‘Zeker, maar eigenlijk heb ik overal wel wat van opgestoken. Presenteren is vooral heel veel vlieguren maken. Heel lang deed ik maar wat, nog steeds wel een beetje, maar ik voel dat ik nu meer kan spelen tijdens het presenteren, een grapje maken tussendoor, niet alleen maar je tekst oplezen. Daar moet je uiteindelijk naartoe.’

Mag Ik Even Binnen Kijken was zo anarchistisch, daar heb je vast niet veel van opgestoken…
‘Ja, zeker wel! We waren heel vrij, dat klopt. Maar juist omdat we weinig structuur hadden, leerde ik spontaner te werken, te improviseren. Daar heb ik nu veel aan. Tuurlijk, nu werk ik veel professioneler, dingen moeten vaker over, dat is soms best lastig. Nu leer ik veel professioneler te presenteren: letten op intonatie, op houding, op gedrag. Maar het gewoon doen, lekker ouwehoeren met mensen, doen alsof je ze al jaren kent, dat heb ik wel echt geleerd tijdens het maken van Mag Ik Even Binnen Kijken.’

 Moest je ook bepaalde dingen afleren die je bij Mag Ik Even Binnen Kijken deed?
‘Ik hing heel vaak veel te amicaal om mensen heen. Laatst zei een regisseur tegen me dat ik dat minder moest gaan doen. Als je de hele tijd om iemand heen hangt, kom je soms te dominant over. Alsof je de macht over ze hebt. Het kan kleinerend overkomen. Ik gebruik ook te vaak dezelfde woorden. ‘Kerel’ bijvoorbeeld, haha! Dat studentikoze moet er nog een beetje uit, denk ik.’

Als je loopt te kutten, krijg je het gewoon keihard te horen

Wanneer dacht je, fuck, dit kan wel wat worden bij BNN?
‘Het eerste item dat ik voor 101tv maakte was Neeth the Great, een soort fake magie-show. Daar waren ze bij BNN best lovend over. Toch was ik elke evaluatie weer gespannen, ook omdat ze heel kritisch zijn op hoe je werkt. Ik moest echt wennen in het begin. Je moet enorm aanpoten en je krijgt niet snel het gevoel dat je het goed doet. Je moet echt presteren. Als je loopt te kutten, krijg je het gewoon keihard te horen.’

Maar zag je aankomen dat ze je zouden vragen voor Spuiten en Slikken?
‘Totaal niet! Dat was echt een enorme verrassing. Ik had zelf een gesprek aangevraagd met de eindredacteur, gewoon om eens te horen wat hij van me vond. Aan het einde van het gesprek, terwijl ik al opstond om weg te lopen, dropte hij de bom. Jan Versteegh zou het heel druk krijgen met nieuwe dingen en de eindredacteur wilde me de kans geven wat items van Jan over te nemen. Daar stond ik dan, met mijn bek vol tanden!’

En wat was je antwoord?
‘Ik heb een weekje bedenktijd genomen en heb bijna alle oud-presentatoren afgebeld om advies.’

We zijn erg toegankelijk, omdat we ons zo bloot geven bij Spuiten en Slikken

Omdat je drugs moest gaan gebruiken?
‘Omdat het best een heftig programma is, ja, maar ik wilde ook weten wat de bekendheid zou gaan betekenen voor mijn leven.’

En wat betekent het tot nu toe?
‘Laats zei iemand tegen me: “Iedereen die je vanaf nu leert kennen, ziet alleen tv-Nathan.” Dat vond ik best wel confronterend. We zijn erg toegankelijk, omdat we ons zo bloot geven bij Spuiten en Slikken. Mensen denken je snel te kennen en komen makkelijk naar je toe.’

Je hebt je ook al behoorlijk bloot gegeven: je hebt MDMA en speed gebruikt, terwijl je nooit drugs nam…
‘Klopt. Ik sloot het item over MDMA af met “Dit is zo groot en spannend en eigenlijk niks voor mij.” Dat is ook echt zo. Ik zie drugs niet als een lolletje. Prima als er dan kijkers zijn die denken: wat een pussy, die gast. Maar dat is drugs volgens mij. Niet iets om te makkelijk over te denken. Maar als ik het op een veilige en vertrouwde manier kan doen en de gevaren ervan kan overbrengen aan anderen, dan vind ik het legitiem om te doen. Maar het moet wel voorlichting zijn, geen promotie of sensatieshit. Ik wil het graag op de Filemon-manier doen. Hij durfde ook onzeker te zijn voor de camera, deed zich niet stoerder voor dan hij was.’

Het is een wonder dat ons nooit echt iets overkomen is tijdens al die feesten

Bij HanzeMag moeten we nu door zonder jou. Wat zou je onze nieuwe talenten nog mee willen geven?
‘Tips geven? Ik ben zelf nog maar net begonnen! Ik leer in ieder geval nu een aantal belangrijke dingen. Doe geen shit die je bij anderen ziet. Je moet geen presentatoren na gaan doen. Je moet er gaan staan zoals je echt bent. Ga geen grappen maken die je anders ook niet maakt. Je moet zo veel mogelijk jezelf zijn. Dat is, vooral in het begin, echt heel moeilijk. Je bent je dan nog heel erg bewust van de camera en probeert met allerlei dingen rekening te houden. Zie ik er goed uit? Ken ik mijn tekst? Sta ik wel goed?’

Wat was je favoriete moment van Mag Ik Even Binnen Kijken?
‘Ik denk toch de aflevering van The Knickerbockers. Die mensen waren zo chill en vriendelijk. We voelden ons echte koningen daar. We kregen knuffels, complimenten, en de ene kan bier na de andere…’

Dat was in de video ook wel zichtbaar…
‘Haha, ik bleef niet helemaal nuchter, nee! Het is een wonder dat ons nooit echt iets overkomen is tijdens al die feesten. Nooit een klap gehad van een dronken student ofzo… nou ja, we zijn met fiets en al in een sloot beland nadat we bij Veracket hadden gefilmd, en er sneuvelde wel eens een microfoondraad of de plofkap werd gejat…’

Je weet eigenlijk nooit hoe de volgende week eruit gaat zien, het is heel avontuurlijk

Lekker leventje heb je als presentator toch…
‘Ik mag zeker niet klagen. Presenteren is fysiek niet zwaar, maar mentaal is het best wel pittig. Je moet continu keuzes maken: je moet rekening houden met je imago, met je eigen grenzen…
‘Je maakt bizarre dingen mee. Je wordt ’s ochtends uit bed gebeld omdat je Mysteryland moet presenteren, en ‘s avonds sta je backstage naast DJ Martin Garrix naar het slotvuurwerk te kijken.’

Geen dag is hetzelfde?
‘Je weet eigenlijk nooit hoe de volgende week eruit gaat zien, het is heel avontuurlijk. Bij heel veel banen weet je precies hoe iedere dag gaat verlopen. Ik weet nooit wie of wat ik nu weer tegenkom. Ik spreek ook heel veel verschillende mensen, dat vind ik ook vet.’

En dit is nog maar het begin…Kijk je zelf al vooruit?
‘Heel weinig, ik laat het over me heen komen. Het gaat zo snel nu, ik heb nauwelijks tijd om erover na te denken. Je moet ook maar afwachten hoe het allemaal loopt. Ik vind dat ook wel het prettigst, nog niet te veel nadenken over later, echt doelen stellen. Het kan alleen maar beter en leuker worden.
‘Ik zit soms in de kleedkamer van BNN, en hoor de verhalen: Geraldine die zich voorbereidt op een nieuw avontuur voor 3opreis, Jan die genomineerd is voor presentator van het jaar… Dan denk ik wel, wow, dat komt misschien allemaal ook nog op mijn pad. Ik heb zelf nooit de ambitie gehad om beroemd te worden, dus ik vind het vooral supermooi wat me nu overkomt en geniet ervan, van dag tot dag.’

Foto’s: Pepijn van den Broeke (c)