Irma in de trein

Ik kocht laatst een theftproof tas genaamd Bobby om m’n paranoia in te stoppen voor als Dennis mannenschennis weer het OV in moet. Paranoia is een vrouwelijke eigenschap, blijf ik mezelf vertellen. Op zich is deze Bobby een goeie aanschaf, maar de term ‘jongen met een rugzakje’ voelt zo wel heel realistisch.
In de bus naar Zernike neem ik de tijd om anderen te observeren. Reizigers kun je in twee groepen tassendragers opdelen. De ene groep is de bakfietsclub. Dat zijn vrouwen met een tas die perfect is voor niets. In zo’n tas kun je in principe je voortent en je luifelstokken bewaren, of ‘gewoon alle noodgevalletjes’, zoals ik laatst een bakfietsmevrouw hoorde zeggen.

Deze groep reizigers is verantwoordelijk voor de periodieke Irma die rond het spitsuur ontstaat

Ja, moeten ze tegen zichzelf hebben gezegd, het gebeurt je altijd dat je van alles meeneemt en dat je dan net níet meeneemt wat je toevallig nét nodig hebt, dus heb ik meteen maar tweeduizend tampons, zonnebrand factor 150 en een wichelroede gekocht en dat kan er zoooo mooi in!
De andere groep reizigers noemen we gewoon reizigers. (Mensen een stempel opdrukken is hokjesdenken en dat doen ze zelfs niet bij NS, dus laat ik voorzichtig zijn.) Deze groep is verantwoordelijk voor de periodieke Irma die rond het spitsuur ontstaat. Dan gonst het in de trein dat het weer zo ontzettend druk is, maar men staat er gezamenlijk wel weer allemaal om die drukte te maken.

In een poging het Rode Kruis uit te hangen pak ik het papiertje op en gooi het buiten in de prullenbak

En ik dus ook, met Bobby de rugzak. Terwijl de orkaan langzaam overtrekt, pakken de laatste reizigers haastig hun spullen in om dit rijdende Sint Maarten achter zich te laten. Ze laten een spoor van verpakkingen van ontbijtjes achter.
In een poging het Rode Kruis uit te hangen pak ik het koekpapiertje van het meisje naast me op en gooi het buiten in de prullenbak. Iedereen z’n eigen belangen, in zijn eigen tas veilig en wel, maar zorgen voor alles buiten die tas… ho maar. Ja, zeg, opruimen dat doet Dennis wel (paranoia is niet m’n enige vrouwelijke eigenschap, zal ik maar zeggen). Eigenlijk zou iedereen de troep die hij maakt, gewoon in z’n eigen tas kunnen meenemen. Maar dat hoeft niet eens. Je kunt je bijdrage ook doneren aan de afvalbak.