Jezelf zijn is geen luxe

Jezelf zijn is verdomd ingewikkeld. Om je lekker te voelen tussen de mensen met wie je omgaat, lijk je vaak een gepolijst laagje over jezelf te moeten leggen. Als je de gedachten van de mens zou kunnen horen, klinkt het merendeel als een enorme klaagzang. Een klaagzang over al onze onzekerheden, minpunten en vragen in ons hoofd. Ik ken weinig mensen die ongegeneerd hun kwaliteiten kunnen opnoemen. Of beter gezegd, die dat durven. En als iemand het lef heeft om dat wel te doen, roept dat een hoop gevoelens op. Je eigen kwaliteiten kunnen en durven erkennen is namelijk een hele kunst. Want stel je voor dat deze kwaliteiten niet voldoen aan de verwachtingen.

Toen mijn vriend en ik elkaar net kenden, viel ik vijf keer achter elkaar over m’n eigen schaduw

Ook ik val ten prooi aan de angst om niet leuk of niet goed genoeg gevonden te worden. Ik zou zo tien verbeterpunten kunnen opnoemen. Daarom heb ik lang gedacht dat de echte versie van mezelf niet de variant was die mensen leuk zouden vinden. Mijn eigen mening over die versie, achteraf gezien de beste versie van mezelf, verdween in een zee van melodieën: mijn eigen klaagzang.
Ik heb er een handje van om ontzettend ongemakkelijk en onhandig te zijn. In het bijzonder bij mensen die ik net ken of die ik heel erg leuk vind. Tijdens mijn tweede werkdag kwam ik letterlijk de deur binnenvallen over een bezem voor de ingang. En toen mijn vriend en ik elkaar net kenden, viel ik vijf keer achter elkaar over mijn eigen schaduw (gelukkig kon ik hem toen nog wijs maken dat het een stoepje was). Daarnaast loop ik na zo’n situatie vaak heel erg rood aan, omdat ik moet lachen om mezelf. De meest gênante versie van mezelf, maar wel de versie waarmee ik het meeste plezier heb.
Jezelf zijn is ontzettend lastig. Maar meer jij, wat dat dan ook mag zijn, maakt het leven leuker en makkelijker.