Joggingbroekmodus

Het einde van de vakantie is een duaal verhaal. Aan de ene kant ben ik blij dat ik weer kan beginnen, aan de andere kant: heb ik eigenlijk wel genoeg gedaan in de vakantie? Want het is niet de bedoeling dat je twee weken stil gaat zitten. Ontspannen, uitrusten, slechte series kijken: uiteraard. Maar de jaarplanning, de docenten maar ook ikzelf laten het niet toe dat ik continu in de joggingbroekmodus ben.
Inmiddels zijn we al weer een paar dagen bezig. Verbazingwekkend hoe snel je weer in een ritme kan vallen. Wakker worden als het nog donker is, naar Minerva lopen, koffie halen in de kantine en de dag is officieel begonnen.
Maar toch is het een ander ritme dan voor de kerstvakantie. Want als een zwaard van Damocles hangt De Werkbespreking boven Minerva te bungelen. Echt dichtbij is het niet, nog twee of drie weken afhankelijk van wanneer je bent ingedeeld. Maar de eerste todo-lijstjes worden gemaakt. Daar waar voor de vakantie een ‘het zal allemaal wel, ik doe gewoon m’n best’-sfeer hing, heerst er nu een ‘vanaf nu ga ik alles even goed inplannen’-sfeer. Wanneer moest dat verslag ook al weer worden ingeleverd? En hoe lang moest die presentatie precies zijn? Langzaamaan moet je gaan nadenken over welke werken je op welke manier gaat laten zien. De puntjes hoeven nog niet op de i, maar een idee over de kleur van het puntje moet je nu toch wel hebben.
M’n gedachten zitten op een wipwap. Wip: de theaterstudenten zijn pas over drie weken aan de beurt, waar maak je je druk om? Wap: drie weken vliegen zo voorbij! Ondertussen werkt iedereen door en trek ik ’s avonds gewoon nog even m’n joggingbroek aan en kijk ik voor de zoveelste keer The Big Bang Theory.

Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.