Kank niet, wilk niet, durfk niet, doek niet
De stilte voor de storm. In het oog van de orkaan. De datum 19 december, negentien december, NEGENTIEN DECEMBER!
Het zwemt voor m’n ogen. Wat hebben we onszelf op de hals gehaald?!? In theorie is het ongecompliceerd: vijf derdejaars Theater organiseren een avond om te laten zien welke stukken ze hebben gemaakt. Eén van ons doet de productie, de vier anderen zijn makers. We hebben veel mensen uitgenodigd. Van papa en mama en de dean van Minerva tot en met onze vrienden en kennissen uit de theaterwereld.
Maar dan de praktijk. Het ene moment voelt voor mij als: kan ik niet, wil ik niet, durf ik niet, doe ik niet. Aan de andere kant zit er ook iets onverklaarbaars in me dat het juist wél wil doen. Soms vraag ik me af in hoeverre kunst maken een verslaving is. En of dit erg is.
We hebben verschillend werk gemaakt. Van installatie, tot theatervoorstelling tot performance, en alles daartussenin. Ieder heeft haar eigen stijl, smaak en manier van werken. Een veelzijdige avond wordt het zeker. Om het nog iets makkelijker te maken spelen we ook nog in elkaars stukken. Dus van letterlijke stilte voor de storm is geen sprake. We vergaderen er als een dolle op los over praktische zaken, technische uitdagingen, publieksbegeleiding, enzovoort enzoverder. De stress lijkt de brandstof te zijn van de grote machine die we nu samen naar donderdagavond toe rijden. En dan vakantie.
