Kerst op z’n tatta’s

Afgelopen weekend was ik weer een weekend thuis-thuis. Da’s een hip woord voor de plek met mensen die je een week lang in de steek laat om ze in het weekend weer lastig te vallen met je vuile was en hongerige maag. Die dus. Een paar jaar geleden ging ik met de wasdraaier, persoonlijke chauffeur en assistente a.k.a m’n moeder, m’n vader en m’n zusje tegen het eind van december naar het Duitse bratwurst- en lichtjesfestijn. Op de terugweg passeerden we de Intratuin. Niks spannends aan, totdat ik lichtjes zag. Immediate trigger. Helaas kwamen we vlak voor sluitingstijd. Geen lichtjes voor Dennis.
In een poging thuis-thuis iets leuks terug te geven voor hun gastvrijheid, opperde ik afgelopen weekend om, tatta’s als we zijn, nu naar de grens te rijden om die Intratuin alsnog met een bezoek te vereren. Goed idee, iedereen stemde in.

Met muntjes in de rij voor de chocomel, probeer ik de zweetlucht van de meneer voor me te ontwijken

Tuut, dikke sneeuwvlokken dwarrelden over de weg en we zaten twee uur te luisteren naar het weerbericht dat m’n moeder helemaal panisch maakte. Gelukkig reed mijn vader.
Eenmaal aangekomen zie ik dat we niet de enigen zijn die zijn aangekomen. Er komt heel wat volk op zo’n bedoening af. Of nou ja, door het vet zie ik het volk niet meer, zullen we maar zeggen. Typische tatta’s. Ik voel me niet hetzelfde als felpaarse kortpittige Annie en slobberbroek Sjonnie, maar ik vraag me wel af wat ik dan met hen deel, behalve dan dat we hier samen staan op twee centimeter (mama: ‘LEVENSGEVAARLIJKE’) sneeuw. Binnen zie ik bij een indoor-draaimolen en muntverkoop met koek & zopie dezelfde taferelen als op de huishoudbeurs. Het is gewoon een lekker dagje weg, waar Annies en Sjonnies op afkomen omdat het zo mooi bij de kerstgedachte past. Met muntjes in de hand in de rij voor de chocomel, probeer ik de zweetlucht van de meneer voor me te ontwijken. Ik kijk weg, naar de drie mensen van mijn thuis-thuis. Drie mensen die het naar hun zin hebben. Op dat moment snap ik wat Annie, Sjonnie en ik delen. Het is niet de plek die men opzoekt voor de sfeer, het is de sfeer die je naar de plek leidt. De kans is groter dat je de warme kerstgedachte vindt bij een Intratuin-draaimolen twee uur van huis, is ’t niet?