Klaagkindereiland

De ruimte geurt nog steeds naar pizza. Met z’n vijven zitten we te krassen op een pizzadoos. Al tekenend verbeelden we de oplossing voor al onze problemen. De hele avond hadden we lopen klagen, een talent waarop onze vriendschap is gebouwd. Samen vormen we een groep klaagkinderen en zeuren we over thema’s als vermoeidheid, studiestress, werkdruk en toekomstangst. Je kent het wel. Dit keer bedachten we de perfecte uitkomst voor al deze ellende: een eigen eiland.

Geen stress, geen krijsende kinderen, geen uitlaatgassen, alleen rust en ruimte

Een stuk land midden in zee, ver weg van hier. Een plek waar alleen wij en een paar dierbaren wonen. Geen gestress om school of werk. Geen krijsende kinderen in de supermarkt. Geen uitlaatgassen die in je gezicht dampen bij drukke stoplichten. Enkel rust, ruimte en een goed gevulde kast met boeken en spelletjes.
Natuurlijk romantiseren we de boel, maar op dat moment klinkt het idee fantastisch. Het probleem is alleen: dat klonken onze 5000 eerdere ideeën ook. Elke klaagavond bedenken we weer wat anders. Van elk plan zijn we overtuigd dat het de sleutel is tot ultiem geluk. Allemaal zijn ze door grilligheid beland op een rommelig stapeltje met vergeten ideeën. Het is een kwestie van tijd en dan ligt ook het eilandplan daarbij.

Het plan loopt een beetje uit de hand: ondergrondse tunnels, een clubhuis, sauna en rollerskatebaan

Maar nu tekenen we ijverig op de pizzadoos. De krabbels vormen lijnen van het eiland. Eerst zijn de ideeën praktisch: moestuinen, kassen en stallen voor dieren. Al snel wordt de grens van de ernst overschreden. De huizen veranderen in villa’s met zwembad en helikopterplatform. Vanuit elke villa lopen ondergrondse tunnels naar het centrum van het eiland. Hier staat een enorm clubhuis met een bar, bioscoop, sauna’s, trampolines en rollerskatebaan.
Natuurlijk is dit idee gedoemd tot de stapel. Toch blijf ik in de weken daarna dromen over het eiland. Moe kom ik thuis van lange werkdagen, ’s avonds besteed ik de nodige uren aan school. Slaaptekort bepaalt mijn ritme. In dagdromen hoor ik de golven van de zee over elkaar heen rollen. Meeuwen vliegen zingend door de zoute zeelucht. Met een scheef oog kijk ik naar de waslijst aan taken die ik nog moet doen. Hoe graag ik nu op een rustig eiland zou vertoeven…
Ik pak mijn telefoon en open de whatsapp-groep die ik deel met de vier andere klaagkinderen.
Eiland?, vraag ik.
De reactie volgt binnen een seconde: Eiland!