En ja hoor, we zijn weer begonnen. Zo voelt het een beetje voor mij. Omdat het vorig jaar niet al te best ging met de pre-master, moet ik dit jaar een aantal vakken opnieuw doen. Tot die tijd mag ik niet aan mijn master Rechten beginnen. Het is voor mij de eerste keer dat ik een soort van ben blijven zitten. Eerlijk gezegd schaam ik mij minder dan dat ik van tevoren had verwacht. Misschien is dat een stukje volwassen worden: dat falen minder indruk op je maakt naarmate je ouder wordt.
Het leek me handig om de reader van Burgerlijk Procesrecht 1 dit jaar wél te bestellen
Inmiddels is de eerste collegeweek alweer voorbij. Een week die werd beheerst door de bezorgdheid over één van m’n vriendinnen die verblijft op Sint Maarten, het eiland dat is getroffen door de orkaan Irma. Een week ook waarin ik werd geconfronteerd met de bureaucratie van de faculteit. Mensen, geniet er nog maar van dat alle docenten van een academie of instituut op één gang zitten.
Het leek me handig om de reader van Burgerlijk Procesrecht 1 dit jaar wél te bestellen. En een digitale versie zou ook wel van pas komen. Ik ben slechtziend, en meelezen tijdens colleges gaat een stuk eenvoudiger wanneer ik de lettergrootte aanpas op de computer. Ik mailde de vakcoördinator, die terugschreef dat hij m’n verzoek kon inwilligen wanneer ik kon aantonen dat ik slechtziend ben. Dat kon ik doen door de studie-adviseur een mailtje te laten sturen.
Vorige week dinsdag kwam het laatste appje vanaf Sint Maarten, sindsdien is het stil
Dat leek me omslachtig. Ik stelde voor om na het college bij hem langs te komen. Iedereen kan namelijk in één opslag zien dat ik blind ben aan mijn linkeroog. Maar de prof wilde toch liever een briefje van de studieadviseur. Ergens wel begrijpelijk, want dan staat het bewijs zwart op wit. En zwart op wit is beter dan mondeling, dat snap ik (we hebben het hier wel over juridisch geschoolden, hè?). Dus ik stuurde braaf een mail naar de studie-adviseur. Die deed echter iets verrassends: ze stuurde m’n verzoek door aan het bedrijf dat de readers print. En ik kreeg een bericht met een mailadres. Wanneer ik daar een mailtje naartoe zou sturen, zou ik de reader krijgen. Raar maar waar, maar dat bleek dus inderdaad zo te zijn. Je ziet maar dat er vele wegen naar Rome lopen. Tja, toen heb ik de prof weer gemaild dat ik de reader had ontvangen. In totaal heb ik drie dagen heen en weer gemaild.
Nou ja… first world problems, zullen we maar zeggen. Vorige week dinsdag, een paar uur vóór de orkaan, ontving ik Sasha’s laatste appje. Sindsdien is het stil.
