Kop in het zand

Eigenlijk wil ik nu een lollig stuk tekst schrijven, vol met dronken humor en mooie anekdotes. Grappige waar gebeurde verhalen vol bevindingen die ik onze mooie stad heb opgedaan. Maar ik kan me er even niet toe zetten. Ik zag net namelijk het journaal op tv.
Tegenwoordig kijk ik eigenlijk niet meer zo vaak naar het journaal. Ik lees ook geen kranten meer. En ik heb ook de teletekst-app van mijn telefoon verwijderd. Lekker kortzichtig. Lekker naïef. Als je het niet leest, dan is het er niet, toch? Ik verbaas me erover hoeveel nieuws tegenwoordig negatief is. Ik kan Facebook niet openen of ik zie alweer allemaal profielfoto’s die zijn veranderd in steun-kleuren. Ik zie plaatjes voorbij komen met One Love Manchester. Terwijl Je suis Charlie voor mijn gevoel nog maar net geleden is.

De ene dag wens je elkaar veel plezier en de volgende loop je in sloten en weilanden te zoeken naar het lichaam van je kind

Er komt geen eind aan. Het is verschrikkelijk met wat er allemaal in de wereld gebeurt, maar eigenlijk wil ik gewoon mijn kop in het zand steken (alweer een spreekwoord, soepel hè?). Ik wil helemaal niet weten hoeveel kinderen er bij een concert om het leven zijn gekomen. Of het aantal mensen dat is neergestoken op een brug. Ik wil zelfs het rouwen niet zien, weer al die waxinelichtjes, weer dat hoopvolle zingen in de nacht. Ik wil het ver van me weg houden, maar het is gewoon wachten op de eerste aanslag in Nederland.
Hier is het zonder terroristisch geweld ook al goed mis. Vermiste meisjes, verkracht, vermoord of allebei. Ik kan me goed voorstellen dat ouders twijfelden of ze hun kinderen naar Pinkpop moesten laten gaan. Of kleinschaliger, naar het Bevrijdingsfestival in het Stadspark. ’s Ochtends wens je elkaar veel plezier, ’s avonds zit je in de zenuwen en de dag erop loop in sloten en weilanden te zoeken naar het lichaam van je kind.
Ik kan het niet begrijpen. Eigenlijk zou je nu gewoon door moeten gaan met je leven. Domme verkrachters en terroristen niet gunnen dat ze invloed hebben op ons dagelijks leven. Maar ik denk dat de grens langzamerhand is overschreden. We gunnen het ze niet, maar invloed hebben ze dus wél. En we kunnen ze niet bereiken, ook. Niet met onze profielfoto’s, onze stukjes tekst op Facebook en onze steun.
Volgende week weer een stuk tekst met dronken grappen. Zeker weten, want ik kijk nu zeven dagen niet naar het journaal.