Magisch weekend

Mijn voeten zijn hoopjes ellende, mijn maag vraagt zich af of ik nog wel weet dat er zoiets als fruit bestaat, mijn rug denkt dat hij tachtig is en mijn hoofd wil wel weten of ik überhaupt van het concept slaap heb gehoord. Ondanks al deze ongemakken voel ik me intens gelukkig. Klinkt wel bijzonder, maar het wordt een stuk logischer als je hoort dat er in mijn armen een klein knuffeltje van Lilo en Stich ligt. Ik heb het meegenomen uit de meest magische wereld: Disneyland Parijs.

Ik denk dat ik nog naar Disney ga als ik tachtig ben, wandelstok mee, Mickey-oren op mijn grijze haren

Ik weet nog steeds hoe geweldig ik het vond toen ik naar Disney ging toen ik echt nog een heel klein mini-mensje was. Toen vond ik space mountain het coolste ding ooit. Een achtbaan die over de kop ging! Heel spannend. M’n zusje bleef toen nog langs de kant staan, ze vond het veel te eng. Nu, zo’n twaalf jaar later, overwon ze haar angsten en ging ze met me mee. Huilend van het lachen en gillen rolden we de achtbaan uit. Stuk gaand om het zien van onze uitgelopen make-up die bij mijn zusje zelfs de perfecte dramatische zwarte traan op haar wang tekende.
Alsof we in een andere wereld waren, zo voelde het. Alles was zo mooi gemaakt en alle mensen waren zo aardig. Het was een beetje hetzelfde gevoel dat ik krijg als ik een Disney-film kijk. Misschien dat ik daarom de nieuwe versie van Belle en het Beest dit jaar alleen al vijf keer in de bioscoop zag. Het is maar gek dat mensen op een gegeven moment zeggen dat je te oud bent voor Disney. Hoe kun je nou te oud zijn voor zoiets magisch?
Ik denk dat ik nog naar Disney ga als ik tachtig ben. Wandelstok mee, Mickey-oren op mijn grijze haren en op naar die achtbaan! Hopelijk raak ik mijn kunstgebit niet kwijt…