Meester Applaus

Het coronavirus is een verschrikking. Ik ben blij dat ik er heel af en toe iets positiefs in ontdek. Het zijn een paar lichtpuntjes in deze zware tijd.

Denk aan de (her)waardering voor onze vitale beroepen zoals de mensen in de zorg, het onderwijs en bij de politie. De afname van het aantal woninginbraken en zakkenrollers.
Nog zo iets. Ik ben nooit van het hardlopen geweest. Ik vond het maar saai en vermoeiend. Dankzij de coronacrisis loop ik drie à vier keer per week (wel op veilige afstand van andere mensen, natuurlijk). Het is dé oplossing voor het gemis van fitness en volleybal.

Ineens hoor je weer mooie woorden als saamhorigheid en verbroedering

De versnelling van digitale geletterdheid is ook geen gekke ontwikkeling. Ik had voor de crisis nog nooit gehoord van videobellen met meerdere personen. Inmiddels heb ik er al drie pubquizzen glorieus mee verloren.
Ook de ongelofelijke creativiteit om elkaar te helpen en te steunen op het sociale vlak is mooi om te zien. Ineens hoor je weer mooie woorden als saamhorigheid, solidariteit en verbroedering. Ik hoop oprecht dat we die saamhorigheid na deze crisis blijven vasthouden en dat we niet terugvallen in onze eigen kleine wereld, waarin we ons verschuilen achter een smartphone en alleen opkijken als we een selfie maken voor ons Instagram-account.

Sneijder stroopt de mouwen op voor de voedselbank

Ik zou zelf graag ook wat voor de samenleving willen betekenen, maar ik heb mijn scriptie te doen (nog steeds). Dus ik houd het bij een T-shirt van Lubag. Daarmee geef ik financiële steun aan het Rode Kruis. Ik vind een coronalied zingen of applaudisseren heel nobel hoor, maar zelf steun ik liever financieel en praktisch dan symbolisch. Net zoals Marga Bult die haar oude beroep als verpleegkundige weer heeft opgepakt en de familie Sneijder die meehelpt bij de voedselbank. Klasse! Samen komen we door deze crisis heen.