Meester Autisme

Een tijdje geleden heb ik een presentatie over autisme bijgewoond. Sommige voorbeelden over autisme kwamen mij wel bekend voor. Mensen met autisme nemen alles heel letterlijk, bijvoorbeeld. Ik moest denken aan een voorval dat speelde in de tijd dat ik op de basisschool zat. De juf vroeg toen of ik aan Bram, een klasgenoot die ziek thuis zat, wilde vragen of hij de klassenfoto wilde kopen.
‘Ga ik doen, juf!’, zei ik en stapte op m’n fiets. Bram was blij verrast me te zien en ik kreeg een glaasje limonade en een KitKat.
‘Of ik die foto wil? Natuurlijk niet, ik sta er niet eens op.’

‘Juf, Bram hoeft de foto niet.’
‘Huh, hoe kun je dat nu al weten?’

Dat antwoord had ik verwacht, maar ja, ik moest het vragen van juf. Drie kwartier later liep ik de school weer in.
‘Juf, Bram hoeft de foto niet.’
‘Huh, hoe kun je dat nu al weten?’
‘Omdat ik net bij hem vandaan kom, juf.’
‘WAT!? Ik bedoelde dat je het ná schooltijd aan hem moet vragen.’
‘O, sorry, dat had ik niet zo begrepen.’
Iedereen heeft wel zijn of haar eigenaardige trekjes, iedereen neemt weleens iets té letterlijk.
Vaak hoor ik medestudenten zeggen: ‘Ik heb even mijn autistisch momentje.’
Daarmee bedoelen ze dat die poster precies recht moet hangen, of dat het dekbed volgens een vast ritueel móet worden opgemaakt. Structuur geeft rust en veiligheid. Het is een basisbehoefte, voor iedereen, maar voor autisten net even wat meer. Iets waar iedere leerkracht rekening mee moet houden.