Beerpong: eindelijk #winning
Het was weer eens tijd om het prachtige Drentse laagland op te zoeken. Niet alleen om m’n ouders uit te zwaaien (die gingen op vakantie), ik wilde ook naar de verjaardag van een vriend. Die vierde hij in Duitsland, een luttele vijf kilometer van mijn thuisthuis. De reis naar zijn ouderlijk huis was erbarmelijk. Het asfalt van de totaal onverlichte weg was zo verkracht, dat het mij niet zou verbazen als er in de Tweede Wereldoorlog Wehrmachttanks overheen hadden gereden. Maar het bier stond koud en onze handen konden we warmen aan een imponerende terras-heater. Dit vredelievende tafereel duurde echter niet lang. Zoals zo vaak wanneer je een groep mannen bij elkaar zet, moest er een wedstrijd plaatsvinden. Voor we het wisten was er een heus beerpongtoernooi gaande. Team Dragonslayerz, Team Gloryhole, Young $wagg3rZ en Ghetto Masterpiece. Ik maakte deel uit van Team Ibuprofen.
Mijn verwachtingen waren laag gespannen, omdat mijn motorische vaardigheden over het algemeen om te janken zijn. Onze eerste tegenstanders waren de Young $wagge3rZ, die alleen al vanwege hun naam verdienden om te verliezen. Wonder boven wonder gebeurde dit ook. Na een enigszins gelijk opgaand begin namen mijn teamgenoot en ik de leiding. Met een overtuigende laatste worp wist mijn teammaat de winst veilig te stellen. Onze tegenstanders moesten al hun bekers bier achteroverslaan, én de bekers die wij niet hadden geledigd.
Ergens had ik de kracht vandaan gehaald om wraak te nemen op al die jaren van vernedering
Twee rondes later was het tijd voor onze volgende wedstrijd, tegen Team Gloryhole. We trapten sterk af en voordat er vijf beurten voorbij waren, had Team Gloryhole al drie glazen bier achter de knopen. In de zesde ronde gooide mijn teamgenoot het tafeltennisballetje in de beker rechtsachter. Nu kwam het eropaan. Als ik raak zou mikken, was de winst binnen. Mijn ogen vernauwden zich tot spleetjes en ik probeerde de precieze baan van het balletje te visualiseren. Ik bewoog mijn hand iets naar achteren en wierp het balletje in de richting van de beker. Even was het stil in de kamer. Iedereen keek naar het balletje en naar de reis die het aflegde. Toen brak er een oorverdovend gebrul uit. Ik had raak gegooid. Ik, de persoon die als het op motorische vaardigheden aankwam altijd voor hilariteit en ellende zorgde. Ik, de jongen die met gym op de middelbare school de motoriekman werd genoemd. Nu leek dit alles te verdwijnen. Ergens had ik de kracht vandaan gehaald om wraak te nemen op al die jaren van vernedering.
Terwijl ik en mijn teamgenoot als dwazen schreeuwden, zat Team Gloryhole met de handen in het haar. Ons team had geen enkele beker hoeven drinken, wat dus betekende dat de verliezers een dubbele lading moesten incasseren. Ik schudde de hand van mijn teamgenoot en voelde me triomfantelijk. Ook de volgende wedstrijden wonnen we overtuigend. Hier, in het door mij verguisde thuisthuis, domineerde ik een drankspel zoals ik nog nooit in Groningen had gedaan.
Team Gloryhole ging ondertussen ten gronde. Beroerd, letterlijk en figuurlijk. De nederlaag die wij ze hadden toegebracht, bleek het begin van een totale teloorgang. Later op de avond zagen ze zich genoodzaakt hun naam te wijzigen in Team Kots. Drenthe: thuisthuis ten top.