Murat Isik zegt weinig

Op het spoor gezet door een aankondiging in de Gezinsbode toog ik vrijdagmiddag naar boekhandel Boomker in Haren voor een signeersessie van Murat Isik (1977). De zoon van Turkse immigranten heeft in literair Nederland razendsnel naam gemaakt. Zijn tweede roman Wees Onzichtbaar won de Libris Literatuurprijs, het boek dat zich afspeelt in de Bijlmer staat al bijna een jaar in de Bestseller Top 60 en steeg deze week van 42 naar 12. Zijn eersteling Verloren grond (Bronzen Uil Publieksprijs, 2012) ging met stip van 55 naar 8 en Isiks boekenweekessay Mijn Moeders Strijd kwam zelfs binnen op nummer 1. De eenmalige oplage van 75.000 exemplaren dreigt binnen een week uitverkocht te raken.

Geduld was een schone zaak… alvast een hoofdstukje lezen?

In boekhandel Boomker stond een rij van vijftig meter tot aan de uitgang. Geduld was een schone zaak. Alvast een hoofdstukje lezen? Voor me in de rij stond een mevrouw die kinderboekenschrijfster bleek te zijn. Ze vertelde me dat ze ook een boek had geschreven voor vrouwen die willen beginnen met hardlopen. ‘Toen ik zelf met hardlopen begon, was ik binnen drie weken geblesseerd’, zei ze. ‘Mijn boek doet het goed’, vervolgde ze, ‘het is zelfs in het Fins vertaald.’
De rij voor ons schoot gelukkig op. De vrouw vroeg of ik een foto van haar wilde maken als ze aan de beurt was. Je doet alles om de tijd te doden, dus een kiekje kon er ook wel bij.
Ik had Isik willen vragen hoe het met zijn vader ging en of de schrijver nog steeds in de Bijlmer woonde. Maar de auteur zei weinig toen hij z’n handtekening zette in mijn exemplaar van Mijn Moeders Strijd. Heel beleefd en voorkomend was de vermaarde schrijver, maar ook beslist: zijn tijd was op. ‘Over een uur ben ik in Groningen in boekhandel Van der Velde’, voegde hij er zachtjes aan toe. Ik wist niet zeker of dat een uitnodiging was.