Na de Nacht begint het te dagen

In m’n pyjama zit ik op bed. Deken over m’n voeten en iPad op schoot. Het komt met bakken uit de hemel. Nu wel, zaterdagnacht niet. Dagenlang hield iedereen geobsedeerd bij of het wel of niet zou gaan regen. Al mijn gedachten waren gericht op die zaterdagavond, de Nacht van Kunst & Wetenschap. Zelfs nu we al vier dagen verder zijn, is de Nacht mijn ijkpunt. Ik moet, als het ware, even ontNachten.
Afgelopen week hebben we (studenten van de minor Art & Technology) er 78 uur aan gewerkt. Dus het is ook niet zo gek dat aan iets anders denken even moeilijk is. Toen onze installatie, Panopticon, eenmaal op de Vismarkt stond, konden we maar één ding zijn: trots.
Direct daarna kwam de vraag op. Krijgen we wel bezoekers? Want een interactieve installatie zonder interactie is nu niet bepaald een succes te noemen. Achteraf vraag ik me af waar we ons druk over hebben gemaakt. Er stonden rijen mensen. Er is geen enkel moment geweest dat de installatie niet draaide. We zijn nog een half uur langer doorgegaan dan we hadden gepland. Daarna opruimen en nog één drankje. M’n voeten moe, m’n knieën incapabel en m’n hoofd vol met dingen die nog moeten gebeuren. Om half vijf viel ik in slaap.
De zondag na de Nacht was de eerste vrije dag in twee weken. Ik heb geslapen en me enorm nutteloos gevoelt. Ik verveelde me dood. Niks had ik te doen en dat onrustige gevoel is nog niet helemaal weg. Werken, en dan het liefst hard werken, daar hou ik van. Niet van dat gehang en gezeur de hele dag. Vanaf maandag weer volle kracht vooruit!

Derdejaars Marie van Linschoten schrijft iedere week over alles wat ze maar meemaakt op Academie Minerva en omstreken.