Oktoberzomer
Het is al bijna eind oktober, en nog steeds word ik wakker van de warme zon die onder mijn gordijn door spiekt. Aan mijn witte vensterbank die goud kleurt, kan ik aflezen dat het weer een mooie dag zal worden. Luchtig gekleed rijd ik op de fiets naar college. Ik grijp elke gelegenheid aan een terrasje te pakken, want, zoals iedereen elke dag weer zegt: nu kan het nog.
Onze biertjes kleuren prachtig warmgoud terwijl we met een glimlach op ons gezicht de zon opvangen. Zelfs als ik in de schemer naar huis loop, draag ik nog steeds niet de jas die ik uit voorzorg had meegenomen. Thuis ontdek ik in de spiegel dat ik mijn neus heb verbrand aan dat blije late zonnetje van vier uur ’s middags.
Geen plastic tasjes meer, liever loop ik met volle handen balancerend naar huis
Een bijzonder gezicht is het. Meisjes in blote jurkjes op de fiets of op een kleedje in het plantsoen, terwijl de natuur al met volle overgave prachtige herfstkleuren showt. Toch baart de eindeloze zomer me zorgen. De opwarming van de aarde, met alle gevolgen van dien, de klimaatverandering, dat is toch allemaal niet te ontkennen met een oktober als deze.
Het aandeel van de mens in klimaatverandering is enorm. Daarom probeer ik in m’n dagelijks leven rekening te houden met het milieu. Ik probeer geen vlees te eten, ik ga voor vleesvervangers. Ik koop geen plastic flesjes meer, ik vul mijn eigen fles. Plastic tasjes kopen bij de boodschappen laat ik achterwege, liever loop ik balancerend met volle handen naar huis als ik weer eens m’n boodschappentas heb vergeten.
Een druppel op een gloeiende plaat… zo zie ik het niet, kleine beetjes helpen
Ik probeer zoveel mogelijk onverpakte seizoensgroenten te kopen. En dat terwijl ik het liefst het hele jaar door lekker broccoli wil eten (waarom zit broccoli altijd in zo’n raar strak plastic omhulsel?). Ik koop minder kleren, en let op hoe ze zijn geproduceerd.
Toch valt het niet mee. Met mijn studentenbudget kan ik me niet verloven om alles duurzaam en ecologisch aan te schaffen. Ondanks dat, doe ik mijn best en dat geeft me een goed gevoel. Een druppel op een gloeiende plaat? Zo zie ik het niet. Want wat als iedereen zo zou denken, dat je in je eentje geen verschil kunt maken? Kleine beetjes helpen, dat is gewoon een kwestie van optellen. Ik doe gewoon m’n best. Meer kan ik niet doen. En met die gedachte, geniet ik toch stiekem van de zon die eind oktober nog blij sproetjes op mijn gezicht tovert.