Onder invloed van jou

Liefde is een warme deken die je omarmt. Naar je kijken als je ligt te slapen, door de regen fietsen om bij je te zijn, dromen, samen lachen en je gezicht schilderen in mijn gedachten. Liefde is aangenaam, maar hoe deze chemische reactie in onze hersenen in elkaar zit, weet eigenlijk niemand.
Iedereen kent het moment waarop het gevoel van liefde opkomt. Als een verfstroom die zich mengt op een schilderdoek, een stroom die alle kleuren en vormen aanneemt.

Dat andere hartstochtelijke liefdes stuklopen, dat onze gevoelens een ommetje met ons maken, vergeten we gewoon

We houden onszelf voor de gek, elke keer dat we verliefd worden. Of het nou een spontane vakantieliefde is, of misschien wel de liefde van je leven, we kijken naar de ander zoals wij diegene willen zien. Met een gigantische roze bril op zien we waar we naar verlangen of waar we al die tijd naar gezocht hebben.
Als het gaat om de liefde zijn we extreem naïef. Dat andere hartstochtelijke liefdes in onze omgeving stuklopen en dat onze eigen gevoelens een ommetje met ons maken, vergeten we gewoon. En als we na een tijd nadenken over of de kleuren op het schilderdoek wel echt bij elkaar passen, verven we ze gewoon weer over. Laag na laag, zoals bij een ui waar de lagen elkaar stevigheid bieden en waar misschien een mooie bloem uitgroeit.
In een schilderdoek ontstaan soms scheurtjes. Te repareren of niet, elk scheurtje draag je met je mee. En wanneer we langzaam van onze roze wolk naar beneden komen, worden de scheuren in het doek zichtbaar. Maar die scheurtjes zijn nodig. Ze maken ons een stukje minder onbevangen en een klein beetje wijzer. Een heel klein beetje. De nieuwe liefde van je leven (of een oude uit het verleden) staat namelijk op je te wachten. En deze keer is het echt anders…