Ondernemersprijs voor Joris (en ook een beetje voor zijn oma)

Soms, niet te vaak, heeft iemand een idee voor een product waarvan je denkt: dat ze dat niet eerder hebben bedacht… Fietsalarmering, bijvoorbeeld.
Joris Koops (24) won er gisteren de Rabobank Ondernemersprijs mee.

Hoe is het nu met je oma?
‘Prima, hoezo?’

Ze was toch gevallen met de fiets?
‘Nee, twee jaar geleden had ze een TIA. Dat zette de familie aan het denken over van alles en nog wat. Oma op de elektrische fiets, bijvoorbeeld, is dat nog verantwoord? Wat als ze een TIA krijgt tijdens een tochtje over, ik noem niet zomaar wat, het Balloërveld? Je eerste gedachte is: nee, het is beter dat we haar aanraden zulke risico’s te mijden.’

Stel je voor, oma valt en de fiets belt twee zoons en een tante op om te vertellen waar

En wat is de tweede gedachte?
‘Kan dat niet anders? Ik begon na te denken over iets waardoor de familie meteen te hulp kan springen wanneer de nood aan de man is. Een alarmknop bijvoorbeeld, zoals veel ouderen in huis hebben. Al snel kwam ik op het idee dat niet de gevallen oudere alarm moest slaan, maar de fiets. Stel je voor, oma valt en de fiets stuurt twee zoons en een tante een bericht dat aangeeft waar oma is gestrand.’

Midden op het Balloërveld.
‘Bijvoorbeeld, maakt niet uit waar. En nu komt misschien wel het allerbelangrijkste moment in dit verhaal, in ieder geval onmisbaar: Mathijs van Beers! Hij heeft het idee uitgewerkt, te moeilijk om hier uit te leggen en dat kan ik ook niet eens, maar het komt neer dat we nu een apparaatje hebben dat doorgeeft waar de fiets zich bevindt. Het eerste model was een bak ter grootte van een schoenendoos, met een antenne erop. Daarmee ben ik gaan rondfietsen om te kijken of het werkt, ook op erg afgelegen plekken. De fiets moet namelijk overal bereik hebben.’

Het apparaat sms’t alleen de drie mensen die precies weten wat ze moeten doen

Een fraai beeld, oma in het bos op de elektrische fiets met een schoenendoos op de bagagedrager, met zo’n sprietantenne.
‘Mathijs is erin geslaagd om het kastje steeds kleiner te maken. Op dit moment is het apparaat twee luciferdoosjes groot, dat moet nog kleiner worden.’

Hoe weet de fiets wie hij moet bellen?
‘Dat is simpel: het apparaat stuurt een sms naar de drie telefoonnummers die het kent. Van de drie mensen die precies weten hoe de vork in de steel zit. We raden die contactpersonen aan om voor het sms-signaal van de fiets een aparte ringtone te gebruiken. Tegelijk met het bericht krijgen ze de precieze locatie te zien via Google Maps.
‘Dan kunnen de contactpersonen doen wat ze het best lijkt. Ze kunnen als een haas naar de plek des onheils gaan, want ze krijgen de route aangeboden die ze daarnaartoe navigeert. Maar als ze het niet vertrouwen kunnen ze meteen 112 bellen.’

Ik begin met 65-plussers in Nederland, dat is al een heel grote vijver, maar dan Duitsland… Frankrijk, daar is de e-bike ook in opmars

Oké, maar dan nu de harde werkelijkheid. Fietsfabrikanten zetten dit dingetje binnenkort natuurlijk standaard in elke e-bike.
‘Goed bedacht, maar no way. Ik ben hier niet voor niets op afgestudeerd. Fietsproducenten hebben daar de komende jaren helemaal geen tijd voor. De omzet van elektrische fietsen verdubbelt elk jaar. Om die groei bij te benen moeten ze alle zeilen bijzetten. Nee, ik ben de enige die zich bezighoudt met fietsalarmering. En dat in een enorme groeimarkt. Ik begin met 65-plussers in Nederland, dat is al een heel grote vijver. Maar in Duitsland en Frankrijk wordt de elektrische fiets ook steeds populairder. Bovendien denk ik dat sportfietsers er ook baat bij kunnen hebben.’

Ik zie nu een gewonde mountainbiker voor me in een Alpenravijn.
‘Nu noem je net de moeilijkste doelgroep. Die maken zulke capriolen op de fiets dat het moeilijk zal worden om een apparaat te maken die kan vaststellen of ze zijn gevallen. Maar wielrenners… waarom niet? Die willen nog weleens vallen. Wel is er een technisch probleem, de batterij van ons apparaatje laad je op via de as. Dat verhoogt de weerstand, dat wil je niet op een racefiets.’

Je hebt 10.000 euro gewonnen, wat ziet oma daarvan terug?
‘Oma krijgt een bloemetje, natuurlijk, daar heb je gelijk in. En met Leonie ga ik dit weekend uit eten. Maar qua bedrijf twijfel ik. Ik kan tweehonderd exemplaren van het huidige type laten maken en die slijten aan fietsendealers. Dat is één mogelijkheid. De andere is het geld stoppen in de verdere ontwikkeling van het apparaat. Hoe kleiner, hoe fijner. Dat drukt de kosten ook. De consument zal er tussen de 75 en 100 euro voor moeten betalen.’

75? Verkocht!
‘Nou, ja, geen gekke prijs voor veiligheid, toch? Dat vinden de klanten ook.’

O ja, hoe heet het apparaat eigenlijk?
‘FietsAlarmering. Dat is het en zo heet het. Ik ben echt de enige die in deze business zit.’

Foto en videoverslag van de finale: Studio Flink, Groningen