Onderuit

Als een plank valt ze achterover. In een snelle beweging vang ik nog net haar hoofd op voordat dat keihard tegen de grond slaat. Ik probeer haar op te tillen maar ben niet sterk genoeg. Niemand lijkt het te zien, dat is ook wel lastig in een donkere bioscoopzaal.
Gelukkig lijken er dan twee mensen naast me wakker te worden en helpen haar overeind. Stoer als ze is, doet ze meteen alsof alles oké is. Ik weet wel beter en ondersteun haar terwijl we de zaal uitlopen. Gelukkig maar, want even later valt ze nog een keer flauw. Ik vraag een jongen of hij een cola voor me wil halen. Hij brengt het flesje en verdwijnt. Shit! Geen rietje.

Waarom hielp niemand? Geschrokken? Wisten ze niet hoe? Dachten ze dat het wel ging?

Op de koude stenen vloer voel ik me machteloos. Meestal schieten er mensen te hulp, maar het kan dus ook op deze manier gaan. Een harde waarheid. Gelukkig komt ze meer en meer bij, ze begint te praten. Dan zijn er de eerste tekenen van personeel dat geschrokken komt kijken, maar daar blijft het bij. Ik vraag om een rietje terwijl ik haar rustig probeer te helpen om te gaan zitten. Even later, als ze de cola voorzichtig opzuigt, zegt ze dat het wel weer gaat. Ik haal onze spullen uit de zaal en reken het drankje af. We kunnen gaan.
Waarom hielp niemand? Misschien waren ze geschrokken, misschien wisten ze niet wat ze moesten doen, misschien dachten ze dat het wel goed ging. Een beetje teleurgesteld ben ik wel. Gelukkig wist ik dat wat ik moest doen, maar wat nou als het een andere situatie was geweest? Wat nou als er niemand in de buurt was geweest die weet hoe hij moet handelen? Maar drie procent van de Nederlandse bevolking heeft een EHBO-certificaat. Ik ook niet, misschien wordt het tijd dat ik daar verandering in breng.

Foto (fragment): Brett Jordan