Ongelukje

Iets meer dan drie jaar heb ik nu mijn rijbewijs. Ik was zeventien toen ik het haalde, dus moest ik eerst nog een tijdje rijden onder toezicht van één van mijn moeders. In het begin vond ik dat wel fijn, maar na een paar maanden was het mooi geweest.

Ik kon niet wachten tot ik achttien werd en in mijn eentje de weg op mocht. Op mijn achttiende verjaardag reed ik ’s avonds in m’n uppie naar Groningen.
Inmiddels heb ik al heel wat kilometers gemaakt. Naar Utrecht, Amsterdam, Nijmegen en zelfs een reisje naar Berlijn heb ik achter de wielen.

We kwamen in het donker in Utrecht aan en so far so good

In al die kilometers ging er nooit iets fout, tot afgelopen weekend. Ik ging samen met mijn zusje Doete naar Utrecht. Onze stiefzus is gaan samenwonen met haar vriend en gaven een housewarming party. We gingen met de auto van mijn moeder, die ik de avond van tevoren had opgehaald.
Van Groningen naar Utrecht, wat een lange rit is dat, zeg. Onderweg luisterden we lekker naar muziek en kletsten we. In de auto is heb je altijd van die goede gesprekken.

We kwamen in het donker aan en so far so good. We aten gezellig met mijn stiefzus en haar vriend, waarna de housewarming begon. Ik zag een heleboel gezichten die ik niet kende en het was heel gezellig.

Het was laat, ik was moe, het was krap

Rond twaalf uur vonden we het mooi geweest en gingen Doete en ik naar onze vader. Hij woont ook in Utrecht, in de binnenstad. Lekker muziekje op en een klein eindje rijden.

Inparkeren is iets wat ik goed kan, dacht ik.
Het was laat, ik was moe, het was krap, ik wou iets te snel en toen raakte ik een andere auto. Ik schrok me rot en trapte meteen op de rem. Stukje achteruit en opnieuw proberen. Toen dat was gelukt bekeek ik de schade die ik had aangericht. Briefje onder de ruitenwisser, met mijn gegevens.
De schade was minimaal, maar de rekening was hoog: 650 euro. Voortaan doe ik het nog wat rustiger aan.

Photo by Michael Jin on Unsplash