Open Dag

Eigenlijk help ik elke Open Dag wel met iets. Graag zou ik zeggen dat dit voortkomt uit mijn liefde voor de Hanze, maar laat ik eerlijk zijn: het is chill werk en er staat een vergoeding tegenover. Plus, vanzelfsprekend, de gratis lunch.
Met liefde plakte ik grote gekleurde cirkels op de grond, zodat de mensheid weet waar het naartoe moet. Best een goed idee, want laten we eerlijk zijn, volgens mij ben ik niet de enige die de gebouwen van de Hanze zelfs na jaren studeren nog een doolhof vind. Elke keer wanneer ik een nieuw gebouw binnenloop, voel ik me weer precies zoals toen ik zelf de Open Dag bezocht. Een beetje zoals een kip zonder kop, een kindje in een verlaten winkelcentrum.

In plaats van verdwaald in het duister tastende gezichten, zag ik blije begrijpende knikjes

Dat een taak belangrijk is, maakt hem nog niet spannend. Voor mijn missie was ik gekoppeld aan twee medestudenten. Aangezien ik de plattegrond voor de stickers nogal verwarrend vond, hadden zij een extra taak: mij uitleggen waar ik de stickers moest aanbrengen. Die taak perkte de ruimte voor kletsen in.
In een dromerige staat plakte ik de gekleurde rondjes één voor één op de grond en voor ik het wist was ons meesterwerk compleet. De bestickerde vloer mag van mij een vast onderdeel van het gebouw worden, want het maakte m’n leven meteen een stuk eenvoudiger. Toen ik op de Open Dag menselijke wegwijzer speelde, kon ik dankzij die stickers mensen gelukkig maken, en mezelf ook.
In plaats van verdwaald in het duister tastende gezichten, zag ik blije begrijpende knikjes. Vaak kwamen ze van kinderen en ouders, die vaak op elkaar lijken, dat vind ik één van de leukste dingen om te zien tijdens de Open Dag. Mijn intens belangrijke taak was het tellen. Geen mooiere manier om mensen te bekijken. Soms hadden ze alleen dezelfde neus of kledingstijl, maar er waren kindjes die zoveel op hun ouders leken dat ik me afvroeg of hier niet gewoon sprake was van de allermodernste kloontechniek.
Sommige aanstaande studenten volgden hun ouders, die vrijwel altijd de meeste vragen stellen. Dit zal snel veranderen als ze straks student zijn. Van scholier tot student, dat is een magische transformatie. Al blijven sommige dingen altijd hetzelfde. Ik heb inmiddels een paar stickers in m’n tas gestoken. Voor op de route naar die ene collegezaal die ik, zelfs na meer dan drie jaar, nog steeds niet kan vinden.