Oud en jong

Na alle eenzame opsluitingen in de bieb, zweetdruppels die je bijna op de papieren zag vallen en de hartkloppingen waarmee je boven dat tentamen hing, was het hoog tijd voor een pauze. Voor mij is er niets zo ontspannend als een film in de bioscoop kijken. Je kunt je alleen maar focussen op de film, afleiding is niet mogelijk. Gelukkig waren m’n vrienden het hiermee eens.
Met afgebrande hersenen strompelden we naar Pathé voor Book Club. Gedachteloos voegden we ons in de rij voor de kaartjes. Bij de kassa spatte onze bubbel abrupt uit elkaar.

Oudere mensen die naar oudere mensen kijken, wat een energie

‘Jullie weten dat dit een vijftig-plus-film is, toch?’
Oeps.
We hadden geluk dat onze timing beroerd was. De film zou over enkele minuten beginnen en er waren nog kaartjes over. Hoewel het dus niet de bedoeling was, mochten we toch naar binnen.
Vier bejaarde vriendinnen komen elke maand samen om onder het genot van een grote hoeveelheid wijn te praten over een boek dat ze hebben gelezen. Nadat één van de vier voorstelt om Fifty Shades of Grey te lezen, wordt het een soort romantische komedie, maar dan anders.
Wat heb ik gelachen. Niet eens door de film (ook al vond ik die hilarisch) maar door de energie in de zaal. Oudere mensen die naar oudere mensen kijken. De zaal lachte, de zaal huilde en af en toe klonk er commentaar.
In de pauze stonden we te kletsen over de opmerkelijk goede gezondheid van Japanners, toen een oude vrouw ons gesprek bruut onderbrak.
‘Jahaaa, maar wat is het geheim van de Japanners nu écht?’
We reageerden met een beetje gestamel en gestotter.

Iedereen zou eeuwig jong willen zijn, maar dat betekent niet dat jongeren zoveel belangrijks te melden hebben

Ze lachte raadselachtig en liep met verende pas naar haar vriendinnen.
Dat je zomaar mensen aanspreekt, dat doen jongeren eigenlijk nooit meer. Ze sluiten zich af met oortjes en koptelefoons. Wat zonde, eigenlijk. Iedereen was alweer naar binnen, toen onze kopjes thee nog vol waren. Misschien waren wij wel de echte oude mensen. Deze mensen met mooie grijze haren waren niet de stoffige oudjes waarover je zo vaak hoort in media.
Iedereen zou eeuwig jong willen zijn. Maar dat betekent niet dat wat jongeren te melden hebben zo belangrijk is. Integendeel, ze vergeten te vaak dat er ook nog ouderen op de wereld zijn. Ouderen lopen heus niet allemaal te zeuren en ze schuifelen ook niet allemaal achter een rollator. Dat zag ik in Pathé, tussen allemaal grijze bollen die helemaal opgingen in de film, ze lagen nog net niet op de grond van het lachen. De jeugd heeft de toekomst, maar de oudjes hebben het heden.