Een vriendin en ik zijn naar de polder gereden. Daar ging de deur van een rijtjeshuis vrolijk voor ons open. Nu zitten we, los van elkaar, in een Hollands verjaardagskringetje. Familie van de gastvrouw komt via de achterdeur naar binnen en krijgt koffie met gebak. Een beetje onwennig zit ik tussen de gasten in. Drie jaar lang hadden de jarige jet en ik geen contact. Toen vierde ze haar verjaardagen nog bij haar ouders, waar ze woonde. Nu zitten we in haar eigen huis met gerenoveerde keuken.
We waren vriendinnen op de middelbare school. Toen we naar het mbo gingen, spraken we elkaar steeds minder. Vriendschap verwaterde, zoals die dingen nou eenmaal gaan. En toen ineens een berichtje. Nu zit ik op haar verjaardag en zie ik hoe onze levens zijn gaan verschillen.
M’n oude vriendin draagt een bord met plakjes kaas, worst, komkommer en lekkers aan cocktailprikkers
Zij woont samen met haar vriend in een rijtjeswoning. Ik woon alleen in een studentenkamer. Zij heeft een vaste baan en inkomen. Ik studeer en kom rond van een lening. Haar thuis is een polderdorpje, het mijne een studentenstad.
Van een afstandje bestudeer ik haar. In haar hand draagt ze een bord met verjaardagssnacks: plakjes kaas, worst, komkommer en wat aan cocktailprikkers geregen combinaties. Dit is haar leven nu. Drie jaar geleden had ik dit scenario niet geloofd. Ze droomde groot. Eerst zouden de dromen werkelijkheid worden, daarna pas was een gesetteld leven aan de beurt. Dromen veranderden en het gesettelde leven lag dichterbij dan ik had verwacht.
Tegenwoordig staat mijn tijdlijn vol met trouw- en babyfoto’s, heb ik een memo gemist?
Leeftijdsgenoten trouwen en krijgen kinderen. Het begon twee jaar geleden, eerst voelde het als een hype. Toen die hype bleef aanhouden, dacht ik dat het kwam door mijn traditionele omgeving. Tegenwoordig staat mijn tijdlijn steeds voller met trouw- en babyfoto’s. Het voelt alsof ik een memo heb gemist. Ik dacht namelijk dat dit de leeftijd was om egoïstisch te zijn, om te studeren en de wereld te ontdekken.
Ik probeer me te mengen in de gesprekken van het verjaardaggezelschap. Links van me praten ze over modules in de zorgverzekering. Rechts van me gaat het over een geschikte kinderoppas voor zoontje Milan. In dit gesprek mengt de jarige jet zich. Ze begint te glunderen wanneer ze spreekt over trouwplannen en kinderwensen. Een mooi leven natuurlijk, maar ben ik dan echt de enige die ons nog zo jong vindt?
Op weg naar huis sjezen de vriendin en ik naar McDonald’s voor een Happy Meal. Kinderen staren ons vragend aan. Grote mensen met een Happy Meal, moeten die geen grotemensenhamburger eten? Nee, als het mag ben ik nog even egoïstisch, ik eet liever Happy Meals.
