Perfect imperfect

Ik loop door het park en voel de gure wind op mijn gezicht. De lentezon schijnt door de bomen het open veld in. Het doet me denken aan vroeger, aan de camping bij het meer waar ik als kind elk weekend met mijn ouders vertoefde en waar veel van mijn nostalgische gedachten zich afspelen. Een tijd waarin alles gezellig, leuk en onbezorgd was en toen veranderingen of tegenvallers ‘stom’ waren.

Veranderingen omarmen en je openstellen voor een nieuwe weg is ontzettend moeilijk maar ook heel leerzaam

Maar de wereld draait gewoon door, de industrie stopt niet met produceren en onze leefomgeving blijft veranderen, met of zonder onze toestemming. Over het algemeen kunnen we ons daar goed bij neerleggen.
Als het op grote, persoonlijke veranderingen aankomt is dat lastiger. Zeker als we het anders voor ons hadden gezien. We vallen dan terug op verdriet en boosheid, en zoeken naar een manier om te overleven in een zee van emoties.
Veranderingen omarmen en je openstellen voor een nieuwe weg, het is ontzettend moeilijk maar ook heel leerzaam. In plaats van weg te rennen voor het verdriet en de boosheid die mij overvielen toen ik besloot om mijn levenspad om te gooien, probeerde ik te doen wat inderdaad het moeilijkst bleek te zijn.

De enige manier waarop je rust vindt, is door je mee te laten voeren door de stroom van veranderingen

Het delen van je gevoel kan een kracht zijn, voor jezelf en voor anderen. Ik heb geleerd om de situatie te waarderen zoals-ie is. Mijn fouten, gevoelens en de onbeantwoorde vragen in mijn hoofd. Maar ook ervaringen, inzichten en de momenten waarop ik heb mogen leren in deze grote, weidse wereld. Het is de kunst om rust te vinden en de enige manier waarop dat lukt, is door je mee te laten voeren door de stroom van veranderingen. Je verzetten werkt averechts en het brengt je niet verder. Niet alles hoeft leuk, mooi of goed te zijn en dat moeten we leren om te accepteren. Hoe dat precies moet, is mij nog een raadsel, maar ik denk dat het antwoord in de buurt ligt van het afleren van ons schuldig voelen en het aanleren om het mooie van imperfectie in te zien.