Pokémon leeft

De eerste keer dat ik Pokémon Go speelde, was tijdens de grote zomerhype. Het kiezen van m’n eerste Pokémon was nog net zo spannend als de eerste keer dat ik als mini-mensje een Nintendo in handen had. Die kleine zwarte pixels werden monsters waar ik echt intens veel liefde voor had. Correctie, voor heb. Het is echt ongelofelijk hoeveel tijd ik aan Pokémon heb besteed. Mijn jeugd beschrijven door simpel het woord Pokémon te gebruiken, is eigenlijk best wel accuraat.  Hoewel ik toen verwachtte dat ik deze liefde later ver achter me zou laten, is niks minder waar.
Pokémon had nog altijd een speciaal plekje in mijn hart. Tijdens die grote zomerhype deed het nieuwe spel mijn hartje sneller kloppen, want eindelijk kon de droom om een echte trainer te worden werkelijkheid worden. Of nou ja, in ieder geval een beetje. Ik wilde gewoon ook alle Pokémon weer eens vangen, net zoals in de goede oude tijd.

Een bekende op Pokémonjacht… maar wacht, niemand speelt dit toch nog? Toch wel

Zo waren mijn Pokémonavonturen opnieuw begonnen. Als liefhebber van het Noorderplantsoen zag ik mijn groene grasveld vollopen. BBQ’ers, grasliggers en zonnebaders, maar ook een hele hoop mensen die samen naar hun telefoon zaten te staren. Overal Pokémon-trainers! Natuurlijk kon ik niet anders dan bloedfanatiek worden en zo belandde ik met mijn kop twee keer in een Sikkom-artikel over hoe Pokémon Go de wereld veroverde. Oeps. Gelukkig ging het niet over mij, maar blijkbaar speelde ik vaak genoeg om dit te laten gebeuren. Maar een goede hype komt net zo vurig op als dat hij weer dooft. Tenminste, dat dacht ik.
Na de zomer dacht ik het spel nooit meer tegen te komen. Een hype die dood is, blijft dood, het maakt niet uit met hoeveel plezier (of gruwel) we eraan terug denken. Dat dacht ik echt, tot ongeveer twee weken geleden. Na een mooie avond met wat vrienden, kwam ik vlakbij mijn huisje een bekende tegen. Een bekende op Pokémonjacht. Maar wacht, niemand speelde dit toch nog? Toch wel. En voor ik het wist speelde ik ook weer. Ik weet niet of het een herleving van de hype is of iets anders maar ineens kwam ik weer overal spelers tegen. Toen ik afgelopen week in het plantsoen speelde, was ik omringd door speler die elkaar hielpen en aanmoedigden. Misschien is dat wel wat dit spelletje zo leuk maakt. Nintendo speelde je vooral in je eentje, Pokémon Go is leuker omdat je het samen doet. Pokémon leeft. Ik ben weer bloedfanatiek, ik was m’n account kwijt dus moest ik helemaal opnieuw beginnen. Het wachten is op de fotograaf van Sikkom.