Principes der pepernoot

Op een zeer brakke ochtend begaf ik mij samen met een vriend naar Van Delft in de Folkingestraat. Voor de onwetenden, Van Delft is een pepernotenspeciaalzaak. Ja, dat lees je goed. Het enige wat er in deze winkel van negen vierkante meter verkocht wordt, zijn pepernoten. Blijkbaar een gat in de markt, aangezien het er stormliep toen ik met mijn nog redelijke suffe gezicht binnenstapte. Het merendeel van de bezoekers was van het vrouwelijk geslacht. Met kwijlende monden stonden de dames in de rij om hun felbegeerde pepernoten af te rekenen bij de kassa. Waarschijnlijk zouden ze zich daarna naar huis haasten om snel onder een fleece-dekentje te kruipen om vervolgens met een kop groene thee en de pepernoten hun vreselijke leven weg te huilen.
De redenen voor mijn bezoek waren van andere aard.

Ik koop nooit pepernoten voor half oktober, maar we hebben allemaal ons momenten van zwakte

De vriend waarmee ik Van Delft bezocht, vliegt deze week naar Italië om daar een half jaar te studeren en vele liters vino te zuipen. Aangezien hij tijdens het oer-Hollandse feest in Italië verblijft, moet hij natuurlijk pepernoten meenemen. Genoeg keus, zo bleek toen we in de winkel stonden. Pepernoten in alle kleuren en smaken lagen om ons heen opgestapeld. Je had appelsmaak, sinaasappelsmaak, truffel-kaneel en nog vele andere smaken die je in de verste verte niet zou associëren met pepernoten. Ook waren er nog de originele kruidnoten, die ongeveer vier keer zo groot zijn als de gewone pepernoot.
Principieel koop ik pepernoten niet eerder dan halverwege oktober. Maar we hebben allemaal ons momenten van zwakte. Mijn zwakte was die dag de kater die een onmetelijk verlangen naar iets zoets had gebaard. Wanneer je je in een situatie bevindt, waarin datgene wat je wilt binnen handbereik is, moet je sterk in je schoenen staan om het te negeren. In mijn geval had ik niet eens schoenen aan. Voordat ik het wist stond ik buiten uit een geopende zak Irishcoffeepepernoten te schransen als een wild beest. Ik had mijn ziel verkocht aan de pepernotenkoning, m’n principes geschonden. Toen ik genoeg had gegeten en de zak leeg was, voelde ik me smerig. Eigenlijk had ik hetzelfde gevoel als wanneer je porno kijkt en je klaar bent. Enige verschil was dat ik me nu niet afvroeg waarnaar ik in godsnaam had gekeken, maar wat ik in die paar minuten naar binnen had gewerkt. Tel daarbij het schuldgevoel op en je begrijpt dat ik me niet alleen fysiek kut voelde, maar ook nog eens mentaal. Ondertussen had ik afscheid genomen van mijn maat. Hij zou in Italië zes maanden genieten van het mooie weer, de lekkere wijn en de mooie taal. Bovendien hoeft hij zich niet schuldig te voelen over de pepernoten die hij nu eet, aangezien hij een half jaar niet in verleiding zal worden gebracht. De mazzelpik.