Puffend en hijgend

Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze nog steeds kijkt. Het gaat al enkele minuten zo en nog steeds ben ik niet mans genoeg geweest om haar aan te spreken. De ongemakkelijkheid begint te groeien en ik zou zweren dat ik mezelf dezelfde geluiden hoor maken als de trein: puffen en hijgen.
Afgelopen weekend begaf ik mij met mijn vriendin naar Amsterdam om daar de nodige cultuur te snuiven. Onze trein vertrok naar mijn begrippen stervensvroeg en eenmaal in de coupé besloot ik nog wat extra slaap te pakken.

Ze heeft wijd opengesperde ogen, het voelt alsof ze met haar blik mijn ziel probeert te penetreren

Na een kwartier word ik bruut gewekt door mijn vriendin. Ze vertelt me dat een Aziatische vrouw ons, of in ieder geval mij, wel heel opzichtig aan het bekijken is. Ik kijk schuin naar rechts en inderdaad, ik word bekeken. En hoe. De vrouw heeft wijd opengesperde ogen en ik krijg het gevoel alsof ze met haar blik mijn ziel probeert te penetreren. Te midden van de volle coupé lijkt de tijd stil te staan en raken we verwikkeld in een intense staar-competitie. Ik wil me niet gewonnen geven, maar ik voel dat ik de overhand begin te verliezen. Ze lijkt magische, emotieloze, Aziatische krachten te hebben. Haar gezicht verandert niet, terwijl ik me in toenemende mate ongemakkelijk begin te voelen. Uiteindelijk kijk ik verslagen weg. Ik voel nog steeds dat de prangende blik van de Aziatische dame op mij gericht is. In plaats van haar te confronteren, besluit ik als een echte man mijn hoofd in de schoot te leggen. Het zal vanzelf wel overgaan.

Zit m’n haar belachelijk, vindt ze me aantrekkelijk, gaat ze me vermoorden?

Ik vraag mezelf af wat deze vrouw van mij aan heeft. Zit mijn haar belachelijk? Vindt ze me aantrekkelijk? Gaat ze me vermoorden? Zit mijn shirt binnenstebuiten? Dat laatste is een heftige angst sinds ik op de middelbare school daadwerkelijk een keer met een binnenstebuiten shirt heb rondgelopen. Enkele minuten verstrijken en ik besluit om te kijken of de vrouw me nog steeds in de gaten houdt. Op het moment dat ik mijn hoofd haar kant op draai, zie ik dat ze snel haar mobiel wegstopt. Naast dat ik grondig word geobserveerd, ben ik blijkbaar ook aan een Aziatisch vakantie-album toegevoegd. Resoluut probeer ik een gezicht op te zetten dat de Aziatische vrouw zal laten inzien dat wat ze doet niet door de beugel kan. Wanneer mijn blik de hare kruist, geeft de vrouw eindelijk een teken van emotie: ze draait  zich beschaamd om. De rest van de reis kijkt ze strak voor zich uit. In Zwolle stapt ze uit zonder om te kijken. De trein gaat weer verder. Puffend en hijgend.