Push-ups & burpees
Mezelf motiveren is niet altijd een makkie. Niet wanneer de zon schijnt en ik een tentamen moet leren. Niet wanneer ik moet dansen op de kroeg, maar eigenlijk verlang naar mijn bed. En zéker niet wanneer ik er in de sportschool achter kom dat ik de enige semi-gemotiveerde ben die vandaag op het idee is gekomen om tegen heug en meug te gaan fitnessen.
Die vijf minuten fietsen waren als vrij sportief, maar dit is next-level
Ik had nog een poging gedaan om sportmaatjes te vinden, maar mijn aanmoedigende berichtje in de clubapp had niet mogen baten. Hoe moet dat nou als we straks met z’n allen in juli op het strand willen liggen? Maar oké, we zijn er nu toch. Dus maar even de handjes uit de mouwen steken. Plof, klinkt het wanneer ik de yogamat op de vloer gooi. Nog even een foto op Instagram plaatsen om te bewijzen dat ik daadwerkelijk in de sportschool ben geweest, maar dan is het toch echt tijd om mijn telefoon weg te leggen.
Ik vond de vijf minuten durende opwarmronde op de fiets al vrij sportief, maar dit is wel even next-level. Ik geef mezelf nog een semi-semi-motiverende speech en dan gaan we los. De overenthousiaste fitnessinstructrice vertelt me dat we een sportieve houding mogen aannemen en dat we dan ‘lekker gaan beginnen’.
Ik kan niet smokkelen, het voelt alsof miss ADHD me in de gaten houdt
Ze heeft een iets te sterke bak koffie gedronken óf ze heeft een nogal manifeste vorm van ADHD, want jeetje, wat is deze meid druk. Wanneer we met de derde ronde bezig zijn en de zweetdruppels al onder mijn neus zitten, durf ik nog te denken dat ik een beetje een saaie les heb uitgekozen. Alsof ze m’n gedachten heeft gelezen, kondigt de juf iets té vrolijk een cardioronde aan. Voor ik het weet sta ik ineens push-ups en burpees te doen en heb ik het meer dan lekker warm. Klein beetje onderschat. Ondanks het feit dat ik als een idioot in m’n eentje voor een hele grote tv sta te springen, heb ik niet het gevoel dat ik kan smokkelen. Alsof miss ADHD me op één of andere manier in de gaten houdt. Ik moet lachen wanneer ik één van de boksoefeningen fout doe en mezelf bijna tegen m’n kin sla. Classic me. Helaas is er niemand om mijn stumperige actie mee te delen.
Na afloop kom ik met een rood hoofd en natte haren terug de kleedkamer in. Ik kijk op mijn horloge. Eén uur. Wie had gedacht dat ik gemotiveerd genoeg was om hiervoor m’n bed uit te komen op zondag? Nou, ikke nie.