Quinoa-typjes

Zonder schuldgevoel iets kopen kan tegenwoordig niet meer. Of het nou ethisch onverantwoord is wat je koopt, sociaal onwenselijk of dat de prijs-kwaliteit-ratio waardeloos is, op alle alledaagse producten is wel wat aan te merken.
Ik ben geen voorstander van huismerken die uit dezelfde fabriek komen als het A-merk, maar ik ben ook niet voor biologische producten. Want in wezen koop je alleen maar je schuldgevoel af als je kiest voor de iets minder wreed geslachte kip met drie sterren op de poepert. Sans scrupules.
En dan al die keuzes. Het grootste nadeel aan opties is het feit dat je moet kiezen. Het is allang bewezen: van het hebben van veel keuzemogelijkheden word je niet gelukkiger. Kiezen veroorzaakt stress, keuzestress.

Niet voor niets worden de plekjes voor die moeilijke superfoods duidelijk zichtbaar afgebakend

Waarom prefereert men dan toch zo’n supermarktgigant met een megastore bij jou in de buurt die 24/7 open is? Ik denk omdat boodschappen doen zó alledaags is dat ze een deel van de levensstijl zijn geworden. Het is een soort subcultuur waarin het volkje zich graag beweegt. In supermarkten toon je de buitenwereld wie jij bent. Daarom moeten ze, net als je persoonlijkheid, lekker veelomvattend en groot zijn.
Quinoa-afdelingen met moeilijke superfoods en vrouwen met nog moeilijkere kapsels, worden niet voor niets duidelijk zichtbaar afgebakend. Het bonnetje van de producten die je voor het avondeten koopt, is net zo belangrijk als de maaltijd zelf, je moet het kunnen delen met de wereld.

We moeten een arme vakkenvuller vragen naar zevenlaags toiletpapier met hybrid climate control

Je boodschappen vertegenwoordigen een deel van jezelf en dat zul je weten ook. De quinoa-vrouwen werpen graag terloops een afkeurende blik op je zak choco-mini’s waarvan ze weten dat die niet om uit te delen zijn.
Die hele cultuur van betutteling, semi-opvoeding en het voor de zoveelste keer uitvinden van het wiel in weer een nieuw jasje, is de vruchtbare aarde waarin twee quinoa-varianten vlijtig groeien. Enerzijds je eigen goede gevoel, anderzijds andermans goedkeuring. Dat is de reden waarom we die arme vakkenvuller nog steeds moeten vragen naar zevenlaags toiletpapier met hybrid climate control voor wanneer je de drie sterren van de kip van je poepert moet vegen. En dat is waarom ik me nog wel even erger als ik in de rij sta te wachten met die paar boodschappen van me.