Ga naar de inhoud

Ready Player One

Esther Steenge Opinie

Toen ik nog een minimensje was, had ik het geluk dat er een gigantisch bakbeest bij ons in huis was. Het ding had meer weg van een koelkast dan van een computer, maar ik was er heel erg blij mee. Vooral omdat ik al snel zelf voor het gigantische scherm mocht zitten. Ik zie dit als het begin van m’n avonturen met Freddi Fish en Pokémon Rood. Op een gegeven moment ruilde ik het bakbeest om voor een prachtige (natuurlijk) roze Nintendo Color. En dat zie ik als het begin van mijn liefde voor popcultuur.

Stiekem ben ik gewoon heel hyped over Ready Player One en dat moet ik even kwijt

Mijn nerdhartje deed intens veel pijn toen ik dit weekend niet in de trein naar Utrecht kon stappen. Vorig jaar bezocht ik Comic Con dankzij m’n studie, dit jaar was het de studie die ervoor zorgde dat ik hier moest blijven. Dat is, denk ik, het verschil tussen een opdracht voor het maken van een film en de voorbereiding op een tentamen dat grotendeels over biochemie gaat. Het ene zorgt ervoor dat je in een magische wereld belandt waar nerd-zijn het coolste ding ooit is, het andere brengt je stressvolle dagen in een overvolle bieb met smerige koffie.
Toch was daar toen een poort naar de nerd-wereld: Ready Player One. Jup, deze unlimited-houder is weer eens naar de bioscoop geweest. (Pathé zou me eigenlijk gewoon moeten sponsoren.) Stiekem ben ik gewoon heel hyped over deze film en dat moet ik even kwijt. Zonder spoilers, want spoilers zijn stom.

Je kunt gewoon je eigen avatar kiezen en in die gedaante kun je doen wat je wilt

Ready Player One speelt zich af in het jaar 2045 waarin de echte wereld niks meer waard is. Mensen gaan volledig op in een virtuele wereld, OASIS. In OASIS kun je je eigen avatar kiezen en in die gedaante kun je doen wat je wilt. Blijkbaar is dat een wereld vol met (jaren 80/90) popcultuur, want de film heeft zoveel verwijzingen en nostalgiemomenten dat ik niet op alles kon letten.
De film is ook eng realistisch. Of nou ja eng, het lijkt me goed mogelijk dat de ontwikkeling van virtual reality zal uitmonden in een OASIS-achtige wereld. Lijkt me eigenlijk best wel tof. Moet je je voorstellen dat je een helm opzet en eindelijk de Pokémon-trainer van je dromen bent. Noem het teren op nostalgie maar als dit echt een ding wordt, ga ik meteen al mijn spaargeld doneren.