Recensie: A New York Winter’s Tale
New York rond 1900 is een mythische metropool waar engelen en demonen onder de neus van gewone mensen hun eeuwenlange strijd uitvechten. In dit universum moet ieder mens een wonder verrichten. De krachten van het kwade doen er alles aan om dit te voorkomen.
In deze setting ontmoeten het roodharige rijkeluismeisje Beverly Penn (Jessica Brown Findlay) en master-inbreker Peter Lake (Colin Farrell) elkaar. Bev en Pete zijn op slag verliefd. Als Peter ook het hart van Bev’s vader weet te veroveren, zouden de tortelduiven een gouden toekomst tegemoet kunnen gaan, ware het niet dat Beverly terminaal tuberculose-patiënt is – alleen een wonder kan haar redden – , terwijl Peter op zijn hielen wordt gezeten door zijn voormalige weldoener, topcrimineel en uit de hel opgedoken Pearly Soames (Russel Crowe).
De eeuwenoude Bijbelse strijd tussen goed en kwaad met als kers op de taart een gedoemd stel. Dit tijdloze gegeven heeft alles in zich voor een sfeervolle ouderwets meeslepende vertelling. Door het kleffe sentiment echter is de tragiek van hun gedoemde romance niet echt voelbaar. In plaats daarvan leidt die tot een hoop gefilosofeer over lotsbestemmingen. Goldsman brengt de romance sprookjesachtig in beeld maar legt symboliek er niet bepaald subtiel bovenop. ‘Misschien zijn we allemaal wel verbonden door het licht en worden we als we dood zijn allemaal sterren’, mijmert de door koorts geteisterde Beverly. Verder zit de film vol met mythische elementen die lukraak uit de hemel of de hel komen vallen. Zoals Peters beschermengel in het gedaante van eengevleugeld wit paard. Lachwekkende intermezzo’s zijn de onderonsjes tussen Lu (Lucifer gespeeld door Will Smith) en Pearly. De magische momenten worden door de matige effecten niet echt betoverend en de actie wordt onbeholpen in beeld gebracht. Ook de sterrencast kan Winter’s Tale niet tot een indrukwekkend epos liften. Ik vermoed dat het bijna spreekwoordelijke ‘het boek was beter’ voor Winter’s Tale zeker opgaat. Wellicht smullen voor de liefhebber maar naar mijn smaak te klef en zo zoet dat zelfs de lust in chocola mij verging.