Stage lopen, dat is ook niet altijd eenvoudig

Over stage lopen bestaan genoeg clichés. Maar Maaike had niet verwacht dat ze zich gevangen zou voelen. Zit ze daar uren af te tellen.

Daar zat ik dan de uren af te tellen als kersverse stagiair. Tellen… totdat ik weer naar huis mocht. Het was nog maar de tweede week na de vakantie. Ik moest wennen aan het nieuwe ritme van na de zomervakantie. Alle fases van rouw kwamen even om de hoek koekeloeren.
De eerste week zat ik in de ontkenningsfase. Het weer was zomers en daardoor was mijn hoofd in vakantiestemming. Het weekend erop merkte ik dat ik verdrietig werd van het feit dat het zó snel alweer maandag zou zijn.

Als je twee maanden hebt gespendeerd op het platteland is de overgang naar de stad groot

Ik zat in de eerste bus na de vakantie. Van thuisthuis naar Groningen reed ik en ik maakte plannen.  Over hoe ik mijn leven zou beteren en hoe ik het mooier kon maken. Een nieuw jaar brengt nieuwe kansen! Maar nog geen veertien dagen later was ik op m’n stageplek aan het uitrekenen hoeveel uur ik nog moest wachten voordat ik naar huis mocht. Ja, daar werd ik depressief van. De zomervakantie was toch echt voorbij.

Als je twee maanden hebt gespendeerd op het platteland is de overgang naar de stad groot. (Ik ben bang dat het fietsen in Groningen ooit nog eens mijn dood wordt.) Ik was zo blij dat ik in de stad een stageplek had gevonden. Yes, dacht ik, ik heb geen OV nodig om ergens te komen. Als ik kan fietsen, heb ik alles zelf in de hand. Maar niets is wat het lijkt.

Wat blijkt? Het werken van half negen tot vijf, dag in dag uit, roept in mij veel weerstand op

Soms ben ik ruim op tijd op mijn stage. Dan ging de route sneller dan gedacht. Een dag later ben ik aan het doortrappen omdat ik alle stoplichten tegen heb, een auto me afsnijdt en een voetganger zomaar oversteekt. Het gehaaste leven is weer in rep en roer.

Stage simuleert het ritme van het werkende leven. Wat blijkt? Het werken van half negen tot vijf, dag in dag uit, roept in mij veel weerstand op. Héél veel weerstand. Daar zat ik aan te denken in mijn post-zomervakantie-depressie, terwijl ik de uren aftelde. Totdat een collega me vertelde dat ze weer volledig aan het werk was na haar ziekte. Ze liep al die tijd al heel blij rond.

Aan het eind van de dag stapte ik trots op mijn fiets

Door de dag heen probeerde ze goed te luisteren naar wat haar lijf nodig had. Ook tijdens haar werk kon ze ontspanning vinden. Ik dacht: hé, wat gebeurt er als ik mijn weerstand loslaat, als ik stop met uren aftellen? Studeren, stage lopen en werken, dat zijn voorrechten. Dat ik fit ben om stage te lopen is niet voor iedereen weggelegd. Aan het einde van die dag stapte ik trots op mijn fiets: ik mocht deelnemen aan het verkeer van werkende mensen.

Foto (fragment): Remy Gieling