Superieure stagiaire of koffieslaaf?
Is best wel een ding hè, dat stage lopen. De één staat jaren van tevoren al te popelen, de ander begint eraan met frisse tegenzin. Ga je grootse plannen smeden voor een begeerde functie bij een multinational, of is de creatieve, ondernemende omgeving van een start-up toch passender? Eén ding is zeker: iedereen wil het gevreesde koffieslaaf-scenario voorkomen.
Mijn sollicitatieperiode was stressvol maar leerzaam. ‘Ruim op tijd beginnen’, zei mijn SLB’er, met haar typisch ernstige blik. Ik kalmeer mezelf met mijn eeuwige excuus: zonder stress geen ekte student, toch? Het tegendeel werd vorig jaar – helaas voor mij – bewezen op de studentenkennismakingsdag met oud-stagiaires.
Zonder stress geen ekte student, toch?
Daar staat ze, een ware ‘superior student’. Het is overduidelijk dat ze vaker voor volle collegezalen heeft gesproken. Bescheiden, maar volkomen zeker van haar zaak. Ons kleine leeftijdsverschil maakt het bijna intimiderend. Ze vertelt over haar indrukwekkende stageperiode en hoe ze vervolgens meteen een vaste baan heeft bemachtigd bij één of andere Londense hoogvlieger. Hoe dan? Reacties vanuit de zaal zijn gemengd; van opschepper tot eindbaas. Ikzelf voel een combinatie van bewondering en regelrechte paniek, wat ervoor zorgt dat ik linea recta begin aan mijn zoektocht. Zo moeilijk kan het niet zijn.
Hoe ik tussendoor nog de tijd heb kunnen vinden om te zenuwpezen is me een raadsel
Dertien gepersonaliseerde brieven. Acht telefoontjes. Vier Skype-gesprekken. Hoe ik tussendoor nog de tijd kan vinden om te zenuwpezen is me een raadsel. Maar wat als ik straks te horen krijg dat ik het tóch niet bent geworden? Stiekem dwaal ik af naar het andere uiterste; het worden van een superieure student. Zo’n student met een onzichtbaar label waaraan iedereen kan zien hoe goed je het voor elkaar hebt, en hoe ver je het wel niet hebt geschopt. Zelf zou ik het een ‘superieure stempel’ noemen. Dat zou ook wel eens vet zijn, voor een keertje.
Gelukkig werd mijn moeite beloond. Al snel was de eerste aanbieding binnen. Sterker nog, na een tijdje had ik het voor het kiezen. Hallo keuzestress! Na lang wikken en wegen, onderhandelen, en luisteren naar non-professionele adviespanels bestaande uit vrienden en ouders, maakte ik een definitieve keuze.
Inmiddels prijs ik mezelf gelukkig met mijn huidige stageplek: Congressus. De vrije, informele werksfeer samen met professionaliteit zijn voor mij een lot uit de loterij. Ik ben onderdeel van een jong, fantastisch team (shout-out!), krijg vrijheid en begeleiding, en werk in het Launch Café in hartje Groningen. Aangezien ik mijn studentenleven absoluut nog niet los kan laten, is dit laatste een fijne bijkomstigheid.
Mijn superieure stempel is al muurvast geplakt
Dankzij mijn awesome stagebegeleidster Puck – die we komisch genoeg hebben benoemd tot ‘excellente studente’ – word ik aan het denken gezet en heb ik al meerdere producten kunnen ontwikkelen. Ondertussen kan ik dus met trots zeggen dat mijn superieure stempel al muurvast is geplakt. Niet omdat ik sta te spreken voor een volle collegezaal, of een baan heb bemachtigd in Londen, maar omdat ik de tofste stageplek in Groningen heb gescoord.
Ik moet je teleurstellen als je wacht op een alles-oplossende tip voor jou als stagezoeker, want die heb ik niet. Je moet ook een beetje geluk hebben. Right time, right place, right people. Of het echt right is, dat weet je van tevoren niet. Maar op time, place en people kun je zelf inspelen. Ik koos wat het beste bij mij paste. Ik koos voor een start-up in plaats van een multinational en zelf doen in plaats van helpen. En nu halen mijn collega’s ook gewoon koffie voor mij…