Teo versus studiestress: wandelen

Teo is een cognitieve alchemist. Hij speurt naar legale en onschadelijke methodes die van loodzware tentamenperiodes gouden tijden maken. Ditmaal: de kunst van het wandelen.

Soggen
Stress kan op korte termijn een gunstig effect hebben. Je eetlust vermindert, je slaapbehoefte gaat omlaag. Opgejaagd door demonische toekomstbeelden van falen en schaamte, kun je nog net het onderste uit de kan halen, het laatste beetje wat nodig is om je essay af te schrijven voor de deadline. Dit is de best case scenario.

Lekker soggen achter je Playstation, bankhangen voor Netflix, of te lang in bed blijven liggen.

Vaker wel dan niet resulteert stress in studie-ontwijkend gedrag, ook wel sog genoemd. Lekker soggen achter je Playstation, bankhangen voor Netflix, of te lang in bed blijven liggen. In je achterhoofd spookt het tentamen van volgende week. Niet echt fijn, maar het houdt je gedachten wel van de situatie af. Het resultaat: een lethargisch gevoel dat leidt tot nog meer stress.

Wandelen
Al een tijdje zoek ik naar een manier waarop je soggen kunt gebruiken als tool waarmee je in the zone komt. Een bezigheid die op het eerste gezicht niets met je verplichtingen te maken heeft, maar vervolgens juist het proces van aan het werk gaan bevordert. Klinkt too good to be true? Dat dacht ik ook. Totdat mijn fiets stukging.

Ik zag wandelen als een zware inbreuk op mijn bewegingsvrijheid. Tot het moment waarop ik er daadwerkelijk mee begon

Gedurende zo’n acht dagen liep ik van huis naar kantoor. Een route van ongeveer een half uur. Vooraf was ik vet aan het balen. Het idee dat je niet zomaar even snel ergens naartoe kunt gaan, zou mijn besef van tijd veranderen. Ik zou veel meer moeten plannen, alle tripjes heen en weer zou ik moeten beperken. Ik zag wandelen als een zware inbreuk op mijn bewegingsvrijheid. Tot het moment waarop ik er daadwerkelijk mee begon.

Rust
Dag 1 van mijn gedwongen wandelweek begint rustig. Ik ben ruim op tijd opgestaan, heb m’n spullen gepakt en ga precies om half negen op pad. Met een terrorweek aan deadlines in het vooruitzicht is er verbazingwekkend genoeg geen haar op m’n hoofd dat zich bekommert om wat me te doen staat. Ik heb tenslotte een goed tochtje af te leggen.

Ergens halverwege de ochtend valt me op dat ik niemand heb ge-appt en zelfs geen koffie heb gedronken

Wanneer ik op kantoor de laptop openklap, ga ik meteen aan het werk. Ergens halverwege de ochtend valt me op dat ik niemand heb ge-appt en zelfs geen koffie heb gedronken. Twee dingen die ik vaak doe om zolang mogelijk niet aan het werk te gaan. Bovendien is een groot deel van mijn to-do-lijst al af. Ik schuif het af op een lucky day.

Zen
Aan het einde van de dag loop ik naar huis. Koptelefoon op, podcastje aan, koude wind in mijn gezicht, het heeft iets fijns. Normaal gesproken vliegen mijn gedachten tegen de avonduren alle kanten op, wanneer ik thuis aankom, moet ik altijd even voor me uitstaren. Even niets aan m’n hoofd.
Dit keer is het anders. De voldoening gloeit door mijn lijf. Ik begroet m’n vriendin, help haar met koken en voel me al met al helemaal zen. Die avond slaap ik als een blok. Precies één minuut voordat m’n wekker gaat word ik wakker, helemaal uitgerust. Een stemmetje in mijn hoofd zegt: ‘Dit wordt een topweek!’

Conclusie
De dagen erna voel ik me even goed, opgewekt en vol van energie. M’n stresslevels zijn veel lager dan normaal tijdens deadlineperiodes. In gedachten probeer ik na te gaan wat er nou precies voor zorgt dat ik me zo topfit in lichaam en geest voel. Op mijn dagelijkse wandelingen na, is er niets veranderd. Toch vind ik het moeilijk te geloven dat een uurtje lopen per dag zo’n groot effect kan hebben.

Na twee dagen ouderwets fietsmobiel zijn, ben ik er klaar mee. Ik mis m’n rustige wandelingen

Diezelfde dag haal ik mijn fiets op. Het opgejaagde en gehaaste gevoel is meteen terug. Ik stel te lang dingen uit en ga net een paar minuten te laat weg van huis. Na twee dagen ouderwets fietsmobiel zijn, ben ik er klaar mee. Ik mis m’n rustige wandelingen. Om toch niet helemaal van de benenwagen afhankelijk te zijn, loop ik tegenwoordig met mijn fiets aan de hand. Maar zonder wandelen kan ik niet meer.

Foto’s: Pepijn van den Broeke