Terug naar je eige mening

207.530 handtekeningen vandaag voor Tim Hofman. Ik bedoel, voor #EIGELAND, zijn petitie. Nee, dat bedoel ik helemaal niet. Tim heeft dankzij de kijkers en het format van zijn razendpopulaire YouTube-kanaal #BOOS de documentaire Terug naar je eige land kunnen maken over het waardeloze kinderpardon dat er ligt. Hij haalde dus idioot veel handtekeningen op voor een stelling die hartstikke logisch is: kindjes als Nemr verdienen het om in Nederland te blijven wonen en daarom moet het huidige kinderpardon worden uitgebreid. Zelfs als papa en mama aantoonbaar fouten hebben gemaakt bij hun verzoek om in Nederland te verblijven. Enfin, hartstikke mooi, natuurlijk. (En het kan áltijd gebeuren dat een blij ei van de SP je actie gebruikt om zieltjes te winnen voor zijn partij.)

In andere maatschappelijke crises, zoals de zwartepietendiscussie, zie duidelijk twee kanten

Maar is het eigenlijk wel waar? Zijn er 200.000 handtekeningen opgehaald om een aanpassing van het pardon voor elkaar te krijgen? Naar mijn bescheiden mening zitten er ook nogal wat duimpjes-omhoog voor Tim bij.
Maar als je die petitie hebt ondertekend, weet je dan precies wat er gaat gebeuren? Toen ik de petitie wou gaan tekenen, heb ik door het overtuigende (eenzijdige) verhaal van BNN niet meer stilgestaan bij de argumenten van de tegenstanders. Terwijl ik, bij maatschappelijke crises als de zwartepietendiscussie, duidelijk waarneem dat er twee kanten aan de zaak zitten.
Ik vraag me af of de doelgroep (waaronder ikzelf) niet wordt gebruikt (lees: misbruikt) om een bepaalde politieke kleur te bevoordelen. De programmamakers stellen zichzelf in de documentaire nota bene voor als politiek-neutraal: ‘alsof iedereen bij de VPRO werkt, maar bij ons is iedereen te vroeg van school getrapt en nu komt er weleens iemand buiten.’ Ze drijven de spot met zichzelf, maar lijken daarmee hun eigen politieke kleur te willen verhullen.

Wij, de kijkers, laten ons leiden door wat grappig is en wat lekker wegkijkt

Ik wil niet zeggen dat ik jou, het doel van de documentaire of die jongens van de docu minacht, maar het doel heiligt niet altijd de middelen. En gezien de doelgroep van YouTube serie #BOOS is het nogal wiedes dat het verzamelen van stemmen één ding is, maar diezelfde doelgroep laten begrijpen wat er nou precies met die stem gebeurt is echt iets anders. Er komt ongetwijfeld een vervolg, maar vooralsnog is het idee voor een verbeterd kinderpardon eerder koren op Tims (politiek gekleurde) molen dan op die van de 400 kinderen die worden uitgezet.

Disclaimer: dit is géén kritiek op de actie, géén kritiek op de makers. Wél kritiek op de mate waarin wij, de kijkers, ons laten leiden door wat grappig is en wat lekker wegkijkt. Maar een stem voor een sympathieke presentator is niet hetzelfde als de stem die we uitbrengen met het potlood in een stemhokje. De gevolgen van een YouTube-hit zouden niet in de wet terug te moeten vinden zijn, dat noemt men nu eenmaal populisme en daarvan hebben we helaas voldoende in de Kamer zelf.