Troubadour

Ik kamp de laatste tijd met rare dromen. Inmiddels kan ik er gif op innemen dat mijn hersenen rare dingen produceren zodra ik mijn ogen sluit. De dromen zijn zo vreemd, dat ik er niks mee aankan. Het zijn geen standaarddromen, zoals iedereen die wel eens heeft. Waarschijnlijk wordt mijn onderbewustzijn de laatste tijd sterk geprikkeld door de dingen die ik doe. De droom van afgelopen nacht had duidelijk te maken met de gewaagde onderneming waarmee ik ben begonnen. Gewaagd, want ik ken mezelf. Dingen met mijn handen, praktische zaken in het algemeen, zijn me niet op het lijf geschreven, verre van.

De Gitaar, soms speel ik er zelfs op. Of, nou ja, het hangt ervan af hoe je spelen definieert

Ondanks dat ben ik de uitdaging aangegaan. Sinds twee weken ligt er Een Gitaar op m’n kamer. Hij ligt er niet alleen, soms speel ik er ook op. Of nou ja, het hangt ervan af hoe je spelen definieert. Naar mijn gevoel gaat het me beter af dan ik me had kunnen voorstellen, ik heb al enkele akkoorden in de vingers. Maar het snel wisselen tussen de akkoorden gaat nog ongelooflijk stroef. Maar dan ook echt enorm. Tijdens mijn pogingen verandert mijn gezonde hand in die van een lepra-patiënt met reuma.
In de droom van vannacht was dit allemaal anders. Ik bevind mij in Groningen, aan het begin van m’n studententijd. Ik loop langs de spiegel op mijn kamer en schrik me rot.

Ik zing over reizen door de lage landen, over lopen langs de weilanden en zwerven door de stad

De kleren die ik draag zijn onvoorstelbaar lelijk. Mijn outfit bestaat uit een bruinig, middeleeuws gewaad met paarse franjes. Op mijn rug is een gitaar vastgebonden. In mijn hoofd weet ik meteen wat ik ben: een troubadour. In m’n droom ga ik langs de huizen in m’n straat en tot overmaat van ramp speel ik maar één nummer: Ik ben Troubadour Aron, de reiziger in het land. Ik zing over reizen door de lage landen, over lopen langs de weilanden en zwerven door de stad. Wonder boven wonder doen de mensen hun deur niet dicht, maar luisteren ze aandachtig. Troubadour Aron brengt het ware levensverhaal aan de deur.
Hoe de droom eindigt weet ik niet, maar het eerste wat ik zie als ik mijn ogen open zijn de stalen snaren van de gitaar die op de bank ligt. De melodie van het nummer klinkt nog vaag in mijn hoofd. Misschien zal ik het ooit spelen. Troubadour Aron, het is toch wel een droom.

Foto: Ernst Vikne