Typisch Zweden

‘Kunstacademie, echt? Dat had ik niet verwacht!’ Ja, ik studeer aan de kunstacademie en ik voldoe niet aan het stereotype kunstacademie-student. Net zoals bijna alle andere kunstacademiestudenten. Een kunstacademiestudent draagt tweedehands of zelfgemaakte kleren, hangt in de zon op de stoep, rookt regelmatig een joint en drinkt nog vaker, is altijd te laat, is niet helemaal in touch met de maatschappij, verzandt om de haverklap in filosofische gesprekken rondom het doel van het leven en hij geeft nooit een duidelijk antwoord. Toch? Nope! Deze kort-door-de-bocht-benadering gaat niet op. Net zoals het vast niet klopt dat elke bedrijfskundestudent elke dag een pak draagt (op die ene na), zijn de kunstacademie bewoners een stuk diverser (op die ene na dan).

Waar denk je aan bij zwemsters, blonde vrouwen, het Rode Kruis, Lulea en bij mannen van vijftig die voetballen?

Lulea is een stadje in het noorden van Zweden. Het voldoet perfect aan mijn beeld van een Zweedse stad. Toen het vliegtuig afdaalde zag ik hoge naaldbomen, veel meren, lange wegen door het landschap en hier en daar een houten huis geschilderd in het kenmerkende Zweedse rood. Bij de lunch is er spartelverse zalm en de ruimtes zijn ingericht met veel hout en lichte kleuren.
Bij een eerste oogopslag voldoet iets al snel aan je vooroordelen en heb je niet eens door dat het slechts vooroordelen zijn omdat je nog niet geconfronteerd wordt met hoe het echt zit. Ook vraag je je nog niet af waar je ideeën op gebaseerd zijn. Dit geldt voor eigenlijk alles om je heen. Voor landen, culturen, mensen. Waarop is je beeld gebaseerd als het gaat om zwemsters, het Oosterpark, blonde vrouwen, programmeurs, kunststudenten, het Rode Kruis, artsen en mannen van vijftig die voetballen? Pas wanneer je lang en goed naar iets kijkt, kun je zien hoe iets echt in elkaar steekt. Alles is een stuk complexer en genuanceerder dan je in eerste instantie kunt bedenken. En vaak wordt het dan ineens ook nog een stuk interessanter.