Vakantie-blues

Al maanden kijk ik uit naar de laatste deadlines, overleef ik slaaptekort en stress alleen door het mooie vooruitzicht van vakantie. Toch kan ik maar moeilijk wennen wanneer die zomer eindelijk aanbreekt. Het klinkt vreemd en waarschijnlijk ben ik één van de weinigen, maar zodra de vakantie werkelijk start, val ik in een zwart gat.
De eerste fase van de zomer verkeer ik in, wat ik noem, de wat-is-vrije-tijdfase. Elk lui moment overvalt mij de paniek: help, ik verspil m’n tijd, want ik werk niet, help, zo haal ik de deadline nooit. Vervolgens dringt tot me door dat er geen werk en geen deadlines zijn.

Ik spit de documenten door die mijn laptop en kamer het afgelopen jaar tot een chaos maakten

De stress die me wekenlang alert en actief hield, toont in deze periode z’n neveneffecten en bijwerkingen. Ik word vroeg wakker en ben rusteloos. Ik probeer die energie optimaal te benutten, zo krijgt mijn kamer tot drie keer toe een nieuwe inrichting. Ook spit ik de documenten door die mijn laptop en kamer het afgelopen jaar tot een chaos hebben gemaakt. Vaak verzeil ik tijdens één van deze bezigheden in fase twee, de heimwee-fase.
Tijdens het opruimen van de chaotische mappenstructuur op m’n computer, het weggooien van handgeschreven samenvattingen, bekijk ik de helse periodes van drukte ineens door een roze bril.

Plots werd ik overvallen door treurnis, de laatste keer projectgroep, misschien zie ik ze hierna nooit meer

De glazen kleuren met name roze wanneer ik stuit op de restanten van eindbesprekingen en reflecties. Op die momenten besef ik dat het jaar er voorgoed op zit. Zodra mensen elkaar een fijne zomer wensen, raak ik in een sentimentele rompslomp, alsof ik de laatste bladzijde van een boek heb omgeslagen of dat een mooie serie is geëindigd. Ineens is het voorbij en die wetenschap zorgt ervoor dat elk miserabel moment dat zich voor de vakantie voordeed, in mijn gedachten een geweldige ervaring was. Zo erg waren die 75 euro aan printkosten niet, integendeel, het was een geweldig leermoment. En die ene keer dat ik om vijf uur ’s nachts nog aan het werk was had ook zo z’n charme. Wat zeg ik: het was pure heroïek! Met m’n projectgroep gingen we tapas eten. Plots werd ik overvallen door treurnis, de laatste keer als groep samen, misschien zie ik ze hierna nooit meer. Dat we elkaar een paar weken geleden nog in de haren vlogen? Echt waar? Bijna vergeten, een verre, vage herinnering.
Voor mij is het begin van de zomervakantie één en al melodrama. Maar dat maakt de laatste schooldagen wel een stuk specialer. De trappen van de Van DoorenVeste leken vandaag ineens minder hoog, en koffie smaakte nooit eerder zo goed als die van vanmorgen.