Waarom Maaike het uitmaakt met de prestatie-maatschappij

‘Ik wil geen verkering meer.’ Dat schrijft vierdejaars Fysiotherapie Maaike Akkerman in een open brief aan de prestatiemaatschappij.

Beste Prestatiemaatschappij,

Ik wil geen verkering meer. Wie de quote kent van John Green: I fell in love the way you fall asleep, slowly and then all at once. Zo ging ongeveer ook het proces bij mij van presteren, presteren, druk opleggen, nog meer druk opleggen en oja, niet vergeten, ik móest en zou presteren.
De resultaat van de prestatiemaatschappij op landelijk niveau: burn-out, overspannenheid, chronische stress, chronische vermoeidheid, paniekaanvallen en depressie. Volgens de cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek is veertig procent van de jongeren gestrest over hun drukke leven, hun school of studie, en over hun toekomst. Daarbij komt ook in de cijfers naar voren dat 56 procent van de leerlingen en studenten stress ervaren om goede cijfers te halen.

Allerdrukst, dat is een echte baas, hoor (of the boss als je ook nog de allercoolste wilt zijn)

Succes drukken we uit in resultaten, cijfers en opbrengsten. Wie is druk, wie is drukker en vooral wie is het allerdrukst, dat is een echte baas hoor (of the boss als je ook nog de allercoolste wilt zijn).
Ik heb zojuist even wat opsommingen gemaakt, want daar houdt de prestatiemaatschappij zo van.

Onlangs hoorde ik iemand zeggen dat haar kind van nog maar vier maanden oud al een mentor kreeg. Wat een topidee om zulke kleine kinderen al de druk op te leggen dat alles bijgehouden wordt. Want owee als je achter loopt in je ontwikkeling. In een artikel van de Correspondent wordt de prestatiemaatschappij ook wel bezigheidstherapie genoemd. Ik wil hier zelf aan toevoegen dat het bezigheidstherapie is met status. Want druk zijn is het nieuwe normaal. En wie niet druk is, hoort er niet bij.

Ik ben ergens nog steeds het meisje dat netjes schrijft om een sticker van de juf te krijgen

En daarom graag even aandacht voor het volgende.

Beste prestatiemaatschappij,

Na lang wikken en wegen heb ik toch besloten om afstand van je te doen. Na jarenlang een relatie met je te hebben gehad is het nu klaar. Ik denk dat we verkering kregen in groep 1 van de basisschool. Nu, in het laatste jaar van mijn studie, maak ik het met je uit. En ik weet dat ik ergens nog steeds het meisje ben dat netjes schrijft om een sticker van de juf te krijgen. En hierin ben ik niet de enige. Ik hoor meer geluiden om mij heen van medestudenten die worstelen met de verwachtingen die ze zichzelf opleggen omdat ze denken dat de buitenwereld dit van ze verwacht.

En daarom wil ik het begin zijn van mijn eigen revolutie. Ik wil mezelf niet meer vergelijken met anderen. Ik wil niet constant de beste versie van mezelf moeten zijn. Ik wil niet meer denken aan hoge cijfers. Ik wil niet denken over hoeveel geld ik nodig denk te hebben om gelukkig te zijn.

Excuses, dat was toch weer een opsomming, oude liefde vergaat niet zeggen ze dan. Is het iets verkeerds? Naja,misschien ook wel niet, ik heb veel van je mogen leren en je hebt me ook zeker ergens gebracht, dank daarvoor. Hoe moeilijk het ook voor mij gaat zijn om het presteren uit mijn systeem te krijgen, het is echt tijd voor een nieuwe start. Ik ben niet meer het meisje dat nog een sticker van de juf nodig heeft. In de loop van de tijd hoop ik dat wij als maatschappij leren de prestaties steeds langzamer los te laten. Slowly and then all at once.

Tekst & illustratie: Maaike Akkerman, vierdejaars Fysiotherapie, Hanzehogeschool